Victor Emanuel II van Italië

Van Wikipedia

Victor Emanuel II

1820-1878

Periode	1849-1861
Voorganger	Karel Albert
Opvolger	--

Koning van Italië

Periode	1861-1878
Voorganger	--
Opvolger	Umberto I

Vader	Karel Albert van Sardinië
Moeder	Maria Theresia van Toscane

Victor Emanuel II (Turijn 14 maart 1820 – Rome 9 januari 1878) was van 1849 tot 1861 koning van Sardinië en daarna tot zijn dood koning van Italië. Hij was de zoon van koning Karel Albert van Sardinië en stamde uit het Huis Savoye. In 1842 huwde hij zijn nicht Adelheid van Oostenrijk.

[bewerk] Koning van Sardinië

Na het Congres van Wenen scheidde Piëmont zich van Frankrijk af en werd deel van het Koninkrijk Sardinië met Turijn als hoofdstad. Victor Emanuel volgde zijn vader op nadat die in 1849 aftrad vanwege zijn nederlaag tegen de Oostenrijkers in de Slag bij Novara. Karel Albert had van zijn land als reactie op de Maartrevolutie al op 3 maart 1848 een constitutionele monarchie met een parlementair regeringssysteem gemaakt. Victor Emanuel onderhandelde persoonlijk met de Oostenrijkse legeraanvoerder Josef Radetzky en de grondwet bleef behouden. Hij sloot dus weliswaar vrede met de Oostenrijkers, maar zette de politiek van zijn vader voort zodat Sardinië in toenemende mate leider van de Italiaanse unificatiebeweging (Risorgimento) werd. Zijn belangrijkste adviseur in dezen was graaf Camillo Benso di Cavour, die lange tijd premier was.

Victor Emanuel II

Victor Emanuel organiseerde het leger, reguleerde de financiën en bevorderde de handel. In tegenstelling tot de tirannieke koning Frans II van de Zuid-Italiaanse Beide Siciliën werd hij door zijn manier van regeren op het gehele Italiaanse schiereiland populair. In 1855/1856 stond Sardinië-Piëmont in de Krimoorlog aan de kant van Groot-Brittannië en Frankrijk. Datzelfde jaar arrangeerde hij om Frankrijk voor de Italiaanse zaak te winnen een huwelijk tussen zijn dochter Clothilde en Napoleon Jozef Karel Paul Bonaparte, een neef van Napoleon III.

[bewerk] Vereniging van Italië

Hij streefde een verenigd Italië na, maar Oostenrijk - dat in Noord-Italië een leidende rol speelde - werkte dit tegen. Na provocatie door Sardinië vielen de Oostenrijkers Piëmont binnen, maar Sardinië versloeg hen met Franse hulp en veroverde Lombardije. Vanwege Victor Emanuels voorkeur voor een verenigd Italië accepteerden de Midden-Italiaanse staten hem als koning. De oorspronkelijk sterke republikeinse beweging binnen de voorstanders van de eenwording zwakte na de revoluties van 1848/1849 af en zo kon het constitutioneel-monarchistische principe zich in Italië doorzetten.

Victor Emanuel inspecteert de wacht in Berlijn (15 november 1873)

Nadat Giuseppe Garibaldi in 1860/1861 het Koninkrijk der Beide Siciliën had veroverd (de plaatselijke bevolking beschouwde het als een bevrijding) sprak de bevolking zich ook daar in een referendum uit vóór deelneming aan een verenigd Italië. Victor Emanuel marcheerde in 1860 de Kerkstaat binnen en werd hiervoor geëxcommuniceerd door paus Pius IX. Hij ontmoette de uit het zuiden oprukkende Garibaldi en de Italiaanse eenwording was een feit.

Op 17 maart 1861 werd Victor Emanuel II officieel tot koning van Italië uitgeroepen. Als tegenprestatie voor de Franse steun stond hij Savoye en Nice af aan Frankrijk. Venetië kreeg hij er in 1866 bij door ingrijpen van Pruisische kant in de Pruisisch-Oostenrijkse Oorlog. Nadat de Fransen zich wegens het uitbreken van de Frans-Pruisische Oorlog hadden teruggetrokken uit de Kerkstaat veroverde Victor Emanuel deze in 1870.

Hij stierf op 9 januari 1878 in Rome en werd opgevolgd door zijn zoon Umberto I. Met diens toestemming werd Victor Emanuel begraven in het Pantheon te Rome en niet in het koninklijke mausoleum van Superga.