25 Dywizja Piechoty

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

25 Dywizja Piechoty (25 DP) – polska jednostka wojskowa

Spis treści

1 Okres międzywojenny
2 Udział w wojnie obronnej 1939 r.
3 Odtworzenie dywizji w ramach AK
4 Dowództwo i sztab
5 Skład podczas kampanii wrześniowej
6 Ludowe Wojsko Polskie
- 6.1 Skład i rozmieszczenie (1952)

[edytuj] Okres międzywojenny

W okresie II RP sztab 25 DP i jej pododdziały stacjonowały w Kaliszu, Krotoszynie i Ostrowie Wielkopolskim.

[edytuj] Udział w wojnie obronnej 1939 r.

25. Dywizja Piechoty pod dowództwem gen. bryg. Franciszka Altera wchodziła w skład Armii "Poznań" gen. Tadeusza Kutrzeby. 1 września 56 pp bronił skutecznie Krotoszyna przed niemieckim 183 pułkiem Landwehry. Natomiast 3 batalion 55 pp został wyparty z Rawicza przez oddziały niemieckiej Straży Granicznej, lecz z pomocą Wielkopolskiej Brygady Kawalerii udało się odrzucić wroga. Z kolei 1 batalion 55 pp bronił skutecznie Leszna. Przez następne dni dywizja znajdowała się w odwrocie wraz z resztą Armii. 8 września, wchodząc w skład GO "Koło", zajmowała pozycje wyjściowe, aby następnego dnia wziąć udział w bitwie nad Bzurą, uderzając na miejscowość Ozorków. Dywizja została wcześniej wzmocniona 69 pp z 17 DP. 9 września rano jeden batalion z 69 pp zaatakował Łęczycę, lecz został odrzucony. Natomiast jedna kompania zdobyła i utrzymała pobliski Tum. Wieczorem dywizja uderzyła całością sił i - łamiąc opór wroga - wdarła się do Łęczycy, którą zdobyła koło północy. Następnego dnia wyszła z Łęczycy i odrzuciła niemieckie oddziały na odległość od 8 do 10 km od miasta. Po południu dywizja napotkała jednak na silny opór niemiecki pod Sierpowem, Leśmierzem, Solną Małą i Mętlewem, gdzie została zatrzymana. 12 września dywizja prowadziła dalsze zacięte walki o folwark Wróblew i Solcę Wielką i dopiero po południu udaje jej się złamać niemieckie linie oporu i dojść do przedmieść Ozorkowa. W nocy z 12 na 13 września na rozkaz dowódcy Armii 25 DP zaczęła się wycofywać z zajmowanych pozycji. 17 września dywizja forsowała Bzurę pod Brochowem. Udało jej się przebić do Puszczy Kampinoskiej, zachowując mimo dużych strat zwartość bojową. 19 września pod Palmirami dywizja zebrała się w składzie 3 niepełnych pułków i dwóch baterii artylerii. Miała przedzierać się do Warszawy przez Młociny, Buraków i Łomianki. Ubezpieczenia dywizyjne wyrzuciły śmiałym atakiem Niemców ze wsi Dabrowa, gdzie zniszczono kilka czołgów i dział. Przez cały dzień 20 września dywizja zbierała siły i zajmowała obronę w rejonie Młocin i Burakowa. 21 września odpierała ataki niemieckiej 24 DP. Polacy wyparci zostali ze swoich pozycji dopiero po całkowitym zniszczeniu 1 i 3 batalionu 29 pp. W kilku miejscach udało im się także rozerwać obronę 56 pp i 60 pp. Następnego dnia polskie oddziały musiały się wycofać na nowe pozycje. Udało się jej przebić do Warszawy, gdzie - po wejściu w skład Armii "Warszawa" - przeszła do odwodu i stanęła w rejonie ulic 3-go Maja i Marszałkowskiej. Walczyła w obronie Warszawy do jej kapitulacji 28 września, zyskując sobie wysokie uznanie dowództwa Armii "Warszawa".