Adolf Rudnicki
Z Wikipedii
Adolf Rudnicki (ur. 22 stycznia 1909 w Żabnie [1], zm. 14 listopada 1990 w Warszawie) - polski pisarz prozaik i eseista.
Pierwotnie nazywał się Aron Hirschhorn. Pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej. Przed wojną pracował jako urzędnik bankowy. Był uczestnikiem kampanii wrześniowej, został wzięty do niewoli, z której uciekł.. Następnie był członkiem Narodowego Komitetu Żydowskiego we Lwowie (1940-1941). Od 1942 przebywał w Warszawie. Był żołnierzem AK. Brał udział w powstaniu warszawskim.
Po wojnie poświęcił się pracy pisarskiej. Współpracował z pismami Kuźnica i Świat.
Znaczącym motywem twórczości Rudnickiego jest martyrologia Żydów. Określenie "epoka pieców" pochodzi od tytułu jednego z jego utworów. Rudnicki pisał także utwory psychologiczne oraz eseje.
[edytuj] Utwory literackie
- Szczury (1932)
- Żołnierze (1933)
- Niekochana (1937)
- Doświadczenia (1939); wydane łacznie z Żołnierzami jako Profile i drobiazgi żołnierskie (1946)
- Żywe i martwe morze (1952)
- Narzeczony Beaty (1961)
- Pył miłosny (1964)
- Sto lat temu umarł Dostojewski (1984)
- Krakowskie Przedmieście pełne deserów (1986)
[edytuj] Przypisy
- ↑ Często podawana jest data urodzin 19 lutego 1912 (tak nawet na nagrobku) i miejsce - Warszawa. Na ten temat patrz artykuł w Nowym Kurierze Dąbrowskim
