Alfred Schmidt

Z Wikipedii

Alfred Schmidt (ur. 19 maja 1931 r., Berlin) - niemiecki filozof i socjolog, przedstawiciel młodszego pokolenia Szkoły Frankfurckiej, emerytowany profesor filozofii społecznej w Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem.

Schmidt wpierw studiował historię, filologię klasyczną i angielską na Uniwersytecie Johanna Wolfganga Goethego we Frankfurcie a później filozofię i socjologię. W latach 1957-1960 pod kierownictwem Theodora W. Adorno i Maxa Horkheimera przygotował dysertację doktorską poświęconą pojęciu przyrody u Marksa (Der Begriff der Natur in der Lehre von Marx. Überarbeitete, ergänzte und mit einem Postscriptum versehene Neuausgabe, Frankfurt am Main 1971).

Schmidt był profesorem filozofii i socjologii na Uniwersytecie we Frankfurcie od 1972 do 1999, kiedy przeszedł na emeryturę. Jest członkiem PEN Clubu i członkiem honorowym Towarzystwa Schopenhauerowskiego.

Przez długie lata, w odróżnieniu od innych frankfurtczyków. nie nawiązywał do pism młodego Marksa i nie dostrzegał w nich kwintesencji marksizmu. Przeciwstawiał się ahistorycznemu redukowaniu nauki Marksa do zawartej w jego wczesnych pismach problematyki alienacji. Wychodził on z założenia, że realny humanizm pism młodego Marksa nie tylko nie został zanegowany w późniejszej twórczości, ale skonkretyzowany. Uważał, że młodzieńcze pisma Marksa i Engelsa, w których przez długi czas doszukiwano się właściwych filozoficzno-humanistycznych treści marksizmu, są całkowicie zrozumiałe dopiero z punktu widzenia historyczno-ekonomicznych analiz zawartych w Kapitale.

W latach siedemdziesiątych Schmidt zaczął także odwoływać się do pism młodego Marksa, czemu towarzyszyło zainteresowanie twórczością Feuerbacha. W wydanej w 1973 r. pracy Emanzipatorische Sinnlichkeit. Ludwig Feuerbachs antropologischer Materialismus, podjął próbę reinterpretacji dzieła Feuerbacha z punktu widzenia kluczowych problemów współczesności. Schmidt zasłynął jako wydawca i komentator pism starszego pokolenia frankfurtczyków, a zwłaszcza dzieł Horkheimera. Stał się również historykiem Szkoły Frankfurckiej (m.in. Die Kritische Theorie als Geschichtsphilosophie, Frankfurt am Main, 1976). Od lat osiemdziesiątych jego badania skupiły się na problematyce filozofii religii i filozofii Artura Schopenhauera.