Alphonse de Lamartine
Z Wikipedii
Alphonse Marie Louise Prat de Lamartine (właściwie Alphonse-Marie-Louis de Prat de Lamartine) (urodzony 21 października 1790, zmarły 28 lutego 1869) był francuskim poetą i pisarzem romantycznym oraz politykiem, w historii obu tych dziedzin odciskając trwałe piętno.
Spis treści |
[edytuj] Praca literacka
Uważany za pierwszego i chyba najbardziej znaczącego francuskiego poetę romatycznego Lamartine wychowany został przez gorliwych katolików, ale z czasem sam uznał się za panteistę. Urodził się w Mâcon w rodzinie francuskiej prowincjonalnej arystokracji. Do jego dzieł należą m.in.:
- Saül (1818)
- Méditations poétiques (1820)
- Nouvelles Méditations (1823)
- Harmonies poétiques et religieuses (1830)
- Sur la politique rationnelle (1831)
- Voyage en Orient (1835)
- Jocelyn (1836)
- La chute d'un ange (1838)
- Recueillements poétiques (1839)
- Histoire des Girondins (1847)
- Raphaël (1849)
- Confidences (1849)
- Geneviève, histoire d'une servante (1851)
- Graziella (1852)
- Les visions (1853)
- Cours familier de littérature (1856)
- La Vigne et la Maison (1857)
- L'Histoire de la révolution de 1848 (1849)
- Le tailleur de pierre de Saint-Point (1851)
[edytuj] Polityk
W pewnym momencie coraz większą rolę w jego życiu zaczynała odgrywać polityka, w którą zaangażował się po stronie ruchów republikańskich i rewolucyjnych. Był jednym z przywódców rewolucji roku 1848, kiedy obalono króla Ludwika Filipa i proklamowano II Republikę. Między majem a czerwcem 1848 Lamartine zasiadał w Komisji Wykonawczej, która pełniła rolę kolegialnej głowy państwa. Nawoływał wtedy do zniesienia niewolnictwa i kary śmierci. Skłaniał się też wyraźnie do idei demokracji i pacyfizmu.
Zgłosił swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich pod koniec roku 1848, stając m.in. przeciwko bratankowi Napoleona I Ludwikowi Napoleonowi Bonaparte, powołując się w tym ostatnim przypadku na fakt, iż prezydentem, wedle nowego prawa, nie może zostać ktoś, kto kiedykolwiek utracił francuskie obywatelstwo (Ludwik Napoleon był zaś wygnany kilkakrotnie z kraju), ale ten argument nie został przyjęty. Licząc, że Ludwik Napoleon nie zdobędzie wymaganej większości 1/3 głosów powszechnych, Lamartine wierzył, że dzięki swej popularności i elokwencji zostanie bez trudy wybrany przez Zgromadzenie Narodowe. Mimo to Ludwik Napoleon wygrał wybory przytłaczającą, sięgającą ponad 70%, przewagą głosów, a Lamartine w ostatniej chwili wycofał swoją kandydaturę, uzyskując wszelako kilkanaście tysięcy głosów.
Ponadto od 24 lutego do 11 maja 1848 był ministrem spraw zagranicznych nowej republiki.
Umarł w dostatku w Paryżu.
[edytuj] Zobacz też
- Komisja Wykonawcza (Francja)
- Wybory prezydenckie we Francji, 1848
- Romantyzm we Francji
[edytuj] W sieci
Prace Lamartine'a (Projekt Gutenberg)
[edytuj] Pełnione funkcje
| Poprzednik Pierre Daru |
Członek Akademii Francuskiej (miejsce 7) 1829-1869 |
Następca Émile Ollivier |
| Poprzednik François Guizot |
Minister Spraw Zagranicznych Francji 1848 |
Następca Jules Bastide |
| Poprzednik John N. Dalton |
Głowa Państwa Francuskiego (obok innych członkow Komisji) Maj-Czerwiec 1848 |
Następca Gerald L. Baliles |
