Antoni Korczok

Z Wikipedii

Antoni Korczok (ur. 1 czerwca 1891 w Raciborzu, zm. 2 lutego 1942 w Dachau), polski duchowny katolicki, historyk Kościoła, działacz społeczny.

Był synem Antoniego (ogrodnika) i Pauliny Komorek. Uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum w Raciborzu, następnie studiował teologię we Wrocławiu; w 1914 przyjął tamże święcenia kapłańskie. Był kapelanem w szpitalach wojskowych w czasie I wojny światowej. Pod koniec wojny pracował jako wikary w Katowicach, następnie w Gliwicach. Na Uniwersytecie Wrocławskim obronił doktorat na podstawie rozprawy Kościół grecko-katolicki w Galicji. Był zaangażowany w działalność plebiscytową po stronie Polski; szykanowany przez organizacje i bojówki niemieckie, przez pewien czas ukrywał się. W latach 1923-1929 był wikarym w Zabrzu, potem proboszczem w Gliwicach-Sośnicy.

W latach 20. i 30. wspierał działanie polskich organizacji, zwłaszcza młodzieżowych, współpracował ze Związkiem Polaków w Niemczech. Odprawiał polskie nabożeństwa. Po wybuchu II wojny światowej prowadził akcje charytatywne na rzecz ofiar, m.in. osób wywiezionych na roboty przymusowe. Już od 1937 figurował w kartotekach gestapo jako działacz polski w Gliwicach i Zabrzu, pod koniec 1941 został aresztowany; był więziony w Gliwicach, potem we Wrocławiu, wreszcie w obozie koncentracyjnym Dachau, gdzie wyznaczono go do najcięższych robót. W czasie pobytu Korczoka w obozie odbyła się rozprawa sądowa, w wyniku której uzyskał on zwolnienie; na polecenie gestapo został zastrzelony przez funkcjonariuszy obozowych w przeddzień uwolnienia.

Źródła:

• Alojzy Targ, Antoni Korczok, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XIV, 1968