August Strindberg

Z Wikipedii

August Strindberg (ur. 22 stycznia 1849, zm. 14 maja 1912) – pisarz szwedzki. Twórca dramatów, powieści, esejów i utworów poetyckich, malarz i fotograf. Uznawany za ojca współczesnego teatru. Przedstawiciel naturalizmu i prekursor ekspresjonizmu.

[edytuj] Biografia

Po studiach w Uppsali, które musi przerwać z braku pieniędzy, i krótkich epizodach jako aktor i dziennikarz, w 1874 r. zostaje zatrudniony w Bibliotece Królewskiej w Sztokholmie. W 1872 r. pisze swój pierwszy dojrzały dramat Mistrz Olof, pierwowzorem postaci bohatera jest Olaus Petri, twórca szwedzkiej reformacji. Strindberg jest bywalcem Czerwonego Pokoju w restauracji Bernsa, gdzie spotyka się środowisko artystyczno-literackie. Taki tytuł, Czerwony Pokój, nosi jego powieść wydana w 1879 r., która okaże się przełomowa i dla kariery pisarskiej Strindberga, i dla literatury szwedzkiej.

W 1875 r. Strindberg poznaje Siri von Essen, a pobierają się w 1877 r. Burzliwe, trwające 14 lat małżeństwo stało się m.in. inspiracją do powstania powieści (napisanej po francusku) Spowiedź szaleńca (1888).

W 1883 r. Strindberg z rodziną wskutek nagonki po wydaniu zbioru publicystyki Nowe państwo (1882) opuszcza Szwecję, wyjeżdżając najpierw do Francji, a potem do Szwajcarii. Na kolejne kłopoty naraża się, wydając pierwszy tom opowiadań pt. Historie małżeńskie (1884). Nakład zostaje skonfiskowany, a Strindberg oskarżony o obrazę religii, jednak w procesie zapada wyrok uniewinniający.

Nadal na dobrowolnym wygnaniu, tym razem w Niemczech i Danii, Strindberg pisze najważniejsze ze swoich utworów: autobiografię Syn służącej (1886), powieść Mieszkańcy Hemsö (1887) oraz naturalistyczne dramaty pt. Ojciec (1887) i Panna Julia (1888). Na krótko wraca do Szwecji, gdzie pisze powieść Na pełnym morzu (1890). Jednak po rozwodzie z pierwszą żoną decyduje się ponownie opuścić Szwecję i wyjechać do Berlina. Tam obraca się w kręgach niemiecko-skandynawskiej bohemy, do której należą m.in. Stanisław Przybyszewski i Edvard Munch, poznaje również Fridę Uhl, austriacką dziennikarkę, która na bardzo krótko zostaje jego żoną.

Po rozpadzie swego drugiego małżeństwa Strindberg, wyjechawszy do Paryża, popada w głęboką depresję i przechodzi długotrwały kryzys psychiczny zwany kryzysem Inferna. Jego depresję pogłębiają kłopoty materialne, które zresztą towarzyszyły mu przez całe życie. Opis owego kryzysu zawiera w powieściach Inferno (1897) i Legendy (1898). W tym czasie zaczyna również pisać swój Dziennik okultystyczny (dziennik obejmuje lata 1896-1908), który jednak zabronił publikować, tak że pierwsze fragmenty ukazały się drukiem dopiero w 1977 r.

Po kryzysie, w 1898 r. pisarz wraca do Szwecji, gdzie pozostanie już do końca życia. W tym okresie powstają dramaty Do Damaszku (1898), Zbrodnie i zbrodnie (1899) oraz pierwsze z cyklu dramatów historycznych, m.in. Gustaw Waza i Eryk XIV (1899). W realizacji teatralnej Do Damaszku w roli Pani wystąpiła norweska aktorka Harriet Bosse, która w 1901 zostaje trzecią żoną Strindberga. Pisarz specjalnie dla niej pisze dramat Łabędziobiała. Jednak także to małżeństwo nie trwa długo.

W 1907 r. Strindberg otwiera wraz z reżyserem i aktorem Augustem Falckiem własny teatr, Intima Teatern, który inauguruje działalność sztuką Pelikan. Dla tego teatru Strindberg pisze sztuki kameralne, m.in. Burzę i Sonatę widm (1907).

Wokół Augusta Strindberga narosło wiele mitów i obiegowych poglądów (o chorobie psychicznej, mizoginizmie) wynikłych z błędnego odczytywania jego utworów jako czysto autobiograficznych. Współcześni badacze, m.in. autor biografii Strindberga Olof Lagercrantz, wskazują, że Strindberg swój życiorys często wzbogacał i zmieniał na potrzeby swych dzieł.

Do Polski Strindberg dotarł stosunkowo szybko, był tłumaczony i wystawiany. Jednak większa część jego twórczości została przełożona na język polski dopiero po II wojnie światowej przez Zygmunta Łanowskiego.

[edytuj] Ważniejsze utwory

• Mistrz Olof, 1872 (dramat)
• Czerwony pokój, 1879 (proza)
• Szwedzkie losy i przygody, 1882 (p)
• Historie małżeÅ„skie I, 1884 (p)
• Historie małżeÅ„skie II, 1886 (p)
• Syn sÅ‚użącej, 1886 (p)
• Koledzy, 1887 (d)
• Ojciec, 1887 (d)
• Panna Julia, 1888 (d)
• Spowiedź szaleÅ„ca, 1888 (p)
• Inferno, 1897 (p)
• Legendy, 1898 (p)
• Gustaw Waza, 1899 (d)
• Taniec Å›mierci 1900 (d)
• Oblubienica Å›lubna, 1901 (d)
• Gra snów, 1901 (d)
• Krystyna, 1901 (d)
• Burza, 1907 (d)
• Sonata widm, 1907 (d)
• Wielki goÅ›ciniec, 1909 (d)

Jako malarz próbuje swych sił najpierw we wczesnych latach 1870tych tworząc naturalistyczne pejzaże w czasie pobytów na wyspie Kymmendo, należącej do archipelagu Stockholmskiego. Ciekawsze i odważniejsze obrazy powstają po roku 1892, kiedy wraca do podobnych tematów skał, chmur i morza, ale nadaje im nieporównanie więcej ekspresji, zbliżając się do abstrakcji i świadomie pozwalając na interwencję przypadku przy tworzeniu wizerunku na płótnie. Pisze też krótki esej "Nowe sztuki czyli Rola przypadku w powstawaniu dzieła sztuki", w którym opisuje m.in. powstanie swego obraz "Zaczarowana kraina" .

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona Muzeum Strindberga
  
• Utwory w jÄ™zyku angielskim