Basileus
Z Wikipedii
Basileus, Bazyleus (gr. βασιλεύς) – tytuł noszony przez władców lub najwyższych urzędników miast-państw greckich oraz monarchów hellenistycznych, na język polski tłumaczony jako król. Był to także jeden z dwóch podstawowych obok autokratora tytułów cesarzy bizantyjskich i to raczej z Bizancjum tytuł ten jest powszechniej kojarzony.
Pierwszym cesarzem, który oficjalnie zastosował w tytulaturze określenie basileus był Herakliusz (610-641), który pragnął w ten sposób zaakcentować bliski związek rządzonego przezeń państwa z rodzimą, grecką tradycją, bowiem na hellenistycznym Wschodzie Imperium nawet za rządów Rzymu imperatorzy byli określani nieoficjalnie mianem basileus.
W okresie nowożytnym władcy Królestwa Grecji także nosili tytuł basileusa, podkreślając w ten sposób związek kraju ze starożytną i średniowieczną przeszłością; oficjalnym tytułem władcy tego kraju do roku 1974 był Βασιλευς Тων Ελληνιкων (Basileus Ton Ellenikon).
