Biegun niedostępności
Z Wikipedii
Biegun niedostępności - dwa punkty w obszarach polarnych kuli ziemskiej, które poprzez swoje charakterystyczne położenie są szczególnie trudno dostępne i stanowią wyzwanie dla podróżników. Biegun niedostępności nie jest żadnym zjawiskiem naturalnym i niczym się nie wyróżnia w terenie. Jest on tylko wyznaczonym matematycznie punktem na powierzchni Ziemi.
[edytuj] Północny biegun niedostępności
Północny biegun niedostępności to taki punkt na Morzu Arktycznym, który jest najbardziej oddalony od któregokolwiek z północnych wybrzeży Eurazji bądź Ameryki Północnej. Współrzędne geograficzne tego punktu to 84°03'N i 174°51' W, a jego odległość od wybrzeży wynosi około 1100 km.
Północny biegun niedostępności został po raz pierwszy osiągnięty przez australijskiego lotnika Huberta Wilkinsa 15 kwietnia 1928. Trzydzieści lat później do tego miejsca dotarł rosyjski lodołamacz.
[edytuj] Południowy biegun niedostępności
Natomiast południowy biegun niedostępności to taki punkt na powierzchni Antarktydy, który jest najbardziej oddalony od oceanu, czyli o około 1700 km. Jego współrzędne geograficzne to 85°50'S i 65°47'E. Jako pierwsza dotarła do niego radziecka ekspedycja antarktyczna w roku 1957. Założyli tam stację antarktyczną Sowieckaja, która była wykorzystywana latem 1957-1958.
Zobacz też: biegun, biegun geograficzny, biegun geomagnetyczny, biegun zimna.
