Bitwa pod Ochmatowem (1655)

Z Wikipedii

Bitwa pod Ochmatowem Wojna polsko-rosyjska 1654-1667
Data	29 stycznia - 1 lutego 1655
Miejsce	Ochmatów
Wynik	wygrana Polaków
Terytorium	Ukraina
Walczące strony I Rzeczpospolita, Chanat Krymski Rosja, Kozacy Dowódcy Stanisław Rewera Potocki Stanisław Lanckoroński Bohdan Chmielnicki Wasyl Szeremietiew Andriej Buturlin Siły 20 000 Polaków, 15 000 Tatarów 50 000 Straty nieznane 9 000 zabitych, 30 dział

Wojna polsko-rosyjska 1654-1667

Basia – Borysów – Cudnów – Gródek Jagielloński – Jezierna – Konotop – Kuszliki – Lachowicze – Lubar – Miadzioł – Mohylew – Ochmatów – Połonka – Słobodyszcze – Szepielewicze – Szkłów 1654 – Szkłów 1664 – Stawiszcze – Werki – Wilno – Witebsk

Bitwa pod Ochmatowem - 29 stycznia - 1 lutego 1655, jedna z najkrwawszych bitew w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667.

20 tysięczna armia polska^[1] pod wodzą hetmana wielkiego koronnego Stanisława "Rewery" Potockiego i hetmana polnego koronnego Stanisława Lanckorońskiego, posiłkowana przez 15 tys. Tatarów krymskich, rozgromiła 50-tysięczną^[2] armię rosyjsko-kozacką dowodzoną przez Bohdana Chmielnickiego i rosyjskich wojewodów Wasyla Szeremietiewa i Andrieja Buturlina. Poległo 9000 Rosjan, zdobyto 30 armat, lecz wskutek siarczystego mrozu Polacy musieli przerwać operację.

Spis treści 1 Przebieg bitwy 2 Zobacz też 3 Literatura 4 Uwagi

[edytuj] Przebieg bitwy

Armia rosyjsko-kozacka dowodzona przez Bohdana Chmielnickiego, Wasyla Szeremietewa i Andrieja Buturlina szła na odsiecz obleganemu przez armię koronną Humaniowi. Gdy dowodzący wojskami polskimi hetmani koronni Stanisław "Rewera" Potocki i Stanisław Lanckoroński dowiedzieli się o marszu Rosjan i Kozaków, zwinęli oblężenie i wspólnie z posiłkującą ich armią tatarską wyszli im naprzeciw. Część wojsk polskich pod wodzą rotmistrza Szemberga została, by pilnować osaczonej w Ochmatowie, liczącej 2000 żołnierzy, grupy osłonowej M.Puszkarenki. Główne siły natomiast ruszyły 29 stycznia w kierunku północnym. Cała armia polsko-tatarska maszerowała w rozwiniętym szyku bojowym. Siły polskie z tyłu osłaniane były przez tabor, natomiast po prawej stronie szli Tatarzy. Idąca naprzeciw armia rosyjsko-kozacka szła w szyku taborowym. Na początku doszło do starć jazdy polskiej i Tatarów z jazdą rosyjską i kozacką. Pojedynek kawaleryjski wygrali Polacy I Tatarzy, dzięki czemu stojące w taborze wojska rosyjsko-kozackie straciły osłonę swych skrzydeł. Armia rosyjsko-kozacka została osaczona. Polska piechota, jazda i artyleria współdziałając ze sobą doprowadziły do stworzenia wyłomu w taborze armii rosyjsko-kozackiej. Przez moment zanosiło się na klęskę podobną do beresteckiej, jednak rozpaczliwy kontratak Chmielnickiego uratował Rosjan i Kozaków od katastrofy. Pod osłoną ognia artyleryjskiego z 4 ocalałych dział (resztę^[3] zdobyli Polacy podczs szturmu) Chmielnicki przesunął tabor w kierunku glinkowskich wzgórz. W dniach 30 stycznia i 31 stycznia Rosjanie i Kozacy przeprowadzili dwie wycieczki, które jednak zostały odparte. Rankiem 1 lutego Chmielnickiemu udało się przebić do Ochmatowa i oswobodzić Puszkarenkę. Po tym sukcesie wycofał się na Buki. Pozbawieni pomocy ze strony Tatarów Polacy nie zdołali zatrzymać maszerującego taboru rosyjsko-kozackiego. Ostatecznie bitwę wygrała strona polsko-tatarska, jednak Kozacy i Rosjanie zdołali wyrwać się z potrzasku. Po bitwie Potocki z piechotą i artylerią wycofał się do Lwowa, a jazda pod wodzą Stefana Czarnieckiego ruszyła wraz z Tatarami w celach pacyfikacyjnych na Ukrainę.

[edytuj] Zobacz też

• słynne bitwy
• Ochmatów
• Bitwa pod Ochmatowem (1644)

[edytuj] Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, 1967, Wydanie I
• Leszek Podhorodecki "Wazowie w Polsce", Warszawa 1985, ISBN 83-205-3639-1, str. 366

[edytuj] Uwagi

1. ↑ według Małej Encyklopedii Wojskowej armia koronna liczyła 22-23 tys. żołnierzy
2. ↑ według Małej Encyklopedii Wojskowej armia rosyjsko-kozacka liczyła 60 tys. żołnierzy
3. ↑ według Małej Encyklopedii Wojskowej Polacy zdobyli podczas szturmu 21 dział