Bitwa pod Zieleńcami

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bitwa pod Zieleńcami
wojna polsko-rosyjska 1792

Jan Piotr Norblin, Bitwa pod Zieleńcami

Data

18 czerwca 1792

Miejsce

Zieleńce

Wynik

zwycięstwo Polaków

Przyczyna

atak wojsk Morkowa na oddziały polskie wycofujace się spod Połonnego

Terytorium

Wołyń, Ukraina

Walczące strony
I Rzeczpospolita	Rosja
Dowódcy
Józef Poniatowski	gen. Herkules Morkow
Siły
15 500, 12 dział	11 000, 24 działa

Wojna polsko-rosyjska 1792
bitwa pod Mirem – bitwa pod Zelwą – bitwa pod Zieleńcami – bitwa pod Dubienką – bitwa pod Markuszowem

Bitwa pod Zieleńcami to bitwa, która rozegrała się 18 czerwca 1792 roku między wojskami polskimi (15,5 tys.) pod dowództwem Księcia Józefa Poniatowskiego a wojskami rosyjskimi (11 tys.) dowodzonymi przez gen. Morkowa.

[edytuj] Przed bitwą

W czasie wycofywania spod Połonnego korpusu księcia Józefa Poniatowskiego, na wojska polskie uderzyły siły rosyjskie generała Herkulesa Morkowa, prawdopodobnie w wyniku pochopnie wydanej decyzji.

[edytuj] Bitwa

Siły rosyjskie rozwinęły się na nizinie u podnóża wzniesienia, na którym stały gotowe oddziały polskie. Wieś Zieleńce leżała na prawym skrzydle ugrupowania polskiego. Bitwa zaczęła się o 7 rano od wymiany ognia artyleryjskiego i harców kawaleryjskich. Pierwszy atak rosyjski natrafił na 3 000 oddział generała Michała Lubomirskiego, a następnie piechota rosyjska zaatakowała centrum polskiego ugrupowania. Strona polska po opanowaniu paniki "niedoświadczonych" żołnierzy przeszła do kontruderzenia, zmuszając Rosjan do odwrotu.

Tymczasem inny oddział rosyjski zajął Zieleńce. Polacy zmusili Rosjan do opuszczenia wsi, podpalając jej zabudowania. W okolicy płonących Zieleniec doszło następnie do starcia kawaleryjskiego, wygranego przez polską jazdę. W tym czasie Rosjanie zaatakowali także polskie lewe skrzydło. Jednak także tutaj rosyjskie natarcie załamało się pod celnym polskim ogniem. Po odparciu natarcia rosyjskiego strona polska przejęła inicjatywę. Atak polskiej kawalerii zmusił konnicę rosyjską do ucieczki. Z powodu braków w sztuce wojennej polskiej kawalerii nie udało się rozbić ugrupowań piechoty i natarcie utknęło.

Ostatecznie gen. Morkow zwinął piechotę rosyjską w czworoboki i ustąpił pola.

[edytuj] Ciekawostki

Prawą ręką Poniatowskiego był generał Michał Wielhorski
Nie licząc potyczek konfederatów barskich, bitwa pod Zieleńcami była pierwszym zwycięstwem osiągniętym wyłącznie polskimi siłami od czasów bitwy pod Podhajcami za czasów Augusta II Mocnego, czyli od 94 lat.
Po bitwie znacznie wzrosło morale armii koronnej. Do Warszawy przesłano zdobyty pod Zieleńcami rosyjski sztandar.
Dla uczczenia tego zwycięstwa ustanowiono Order Virtuti Militari.
Zaproszony do obozu zwycięzców król wymówił się od podróży następującymi słowami: "Czyliż będę miał w obozie wygodę i kuchnię przyzwoitą?" ^[1]
W Warszawie, w dzielnicy Praga Południe znajduje się Aleja Zieleniecka - jej nazwa została nadana dla upamiętnienia tejże bitwy.^[2]