Bronisław Chajęcki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bronisław Chajęcki (ur. 15 grudnia 1902 w Warszawie, zm. 5 lub 20 stycznia 1953 r. w komunistycznym więzieniu na Mokotowie w Warszawie) – pedagog, działacz harcerski (harcmistrz), oficer rezerwy Wojska Polskiego (podporucznik), członek organizacji konspiracyjnych Warszawianka, Unia i Armia Krajowa, oficer Ludowego Wojska Polskiego (kapitan), ps. "Boryna", "Maciej Boryna"

Był synem Kacpra Chajęckiego i Tekli z domu Piątek. Uczęszczał do Gimnazjum św. Kazimierza w Warszawie. Naukę przerwał w lipcu 1920 r., kiedy wstąpił na ochotnika do wojska, aby wziąć udział w walkach z bolszewikami. Służył w batalionie harcerskim. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Gimnazjum, a następnie podjął naukę w warszawskim Seminarium Nauczycielskim im. Stanisława Konarskiego. Jednocześnie od 1917 r. działał w harcerstwie; m.in. był komendantem hufca pruszkowskiego i błońskiego ZHP. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu zaczął pracować jako nauczyciel w szkołach w Otwocku i Grodzisku Mazowieckim. Następnie objął funkcję kierownika ośrodka zdrowia i opieki społecznej na Pradze w Warszawie, a od 1936 r. został delegatem prezydenta Warszawy na Pragę. Podczas obrony Warszawy przed wojskami niemieckimi we wrześniu 1939 r. prezydent Stefan Starzyński 11 września postawił go na czele Komisariatu Cywilnego Obrony Pragi jako swojego zastępcę; kierował też ze strony władz cywilnych obroną przeciwlotniczą stolicy. W czasie okupacji niemieckiej od 30 września 1939 r. do wybuchu 1 sierpnia 1944 r. powstania warszawskiego sprawował funkcję kierownika Miejskiego Biura Dzielnicowego Warszawa Praga. Jednocześnie już od października 1939 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną. Był współorganizatorem organizacji podziemnej Warszawianka, z którą przeszedł do organizacji Unia. Został w niej komendantem wojskowym na Pragę. W marcu 1942 r., po scaleniu Unii z AK, został oddelegowany na stanowisko komendanta Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa na obszar Warszawy. Brał udział w powstaniu warszawskim jako dowódca oddziału PKB. Po kapitulacji powstańców uciekł z transportu jenieckiego i udało mu się dotrzeć do oodziałów partyzanckich Grupy Kampinos AK. W marcu 1945 r. zgłosił się do LWP; został dowódcą kompanii kolejno w 4, 1 i 2 Pułkach Piechoty. Otrzymał awans do stopnia kapitana. We wrześniu 1946 r. został zdemobilizowany. Objął funkcję kierownika referatu administracyjnego, a następnie przewodniczącego rady zakładowej w Okręgowym Oddziale Przemysłowo-Rolnym Spółdzielni Społem. Później został nauczycielem w Publicznej Szkole Metalowej w Pruszkowie. 11 listopada 1948 r. został aresztowany przez UB i skazany na karę śmieci. 5 lub 20 stycznia 1953 r. stracono go w więzieniu mokotowskim. 16 maja 1958 r. został zrehabilitowany.