Bronisław Zygmunt Siwik

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bronisław Zygmunt Siwik (ur. 20 grudnia 1876 lub 1878*, Kalisz - zm. 19 stycznia 1933, Warszawa) - prawnik, publicysta, działacz PPS i Społem.

Po nauce w sławnej kaliskiej szkole Męskim Gimnazjum Klasycznym (ob. Liceum imienia Adama Asnyka) Siwik, syn Stanisława i Heleny z Barańskich, kalwinistów, studiował prawo na UW. Po przerwaniu studiów (powody są niewiadome) udał się do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie, w Sosnowcu, podjął pracę jako urzędnik w frabryce "Fitzner i Gamper". Jednocześnie działał z polecenia PPS, do której wstąpił w r. 1904, jako kierownik pracy Uniwersytetu Robotniczego i redaktor czasopisma "Górnik". Aresztowany dzięki prowokacji 15 czerwca 1907 roku, został skazany na 3 lata zesłania do Rosji, do guberni Wiatka, gdzie przebywał do r. 1909. Od tego roku w czasie całej I wojny światowej mieszkał w Sankt Petersburgu, gdzie wydawał polski dwutygodnik "Promień Poranny" i od 1917 "Głos Robotnika i Żołnierza". Działał oprócz tego w konspiracyjnym Związku Patriotów w bliskiej współpracy z legionami Piłsudskiego. W czasach poprzedzających obie rewolucje rosyjskie Siwik wielokrotnie wypowiadał się przeciwko internacjonalizmowi skrajnej lewicy polskiej i rosyjskiej, za powstaniem niepodległych organizmów narodowych, odrzucał tezę tzw. "dyktatury proletariatu". Pod koniec sierpnia r. 1917 ustąpił w związku z bolszewizacją poglądów polskich socjalistów w Piotrogrodzie ze stanowisk redakcyjnych; opublikował jeszcze broszurę "O bolszewiźmie", w której ostrzegał przed bolszewikami i przeciwstawiał im umiarkowany socjalizm reprezentowany przez Piłsudskiego i Daszyńskiego. Po całkowitym zbolszewizowaniu sekcji piotrogrodzkiej PPS Siwik wystąpił w grudniu 1917 roku z partii.

Po powrocie Siwika do Polski w r. 1918 powołano go na wysokie stanowisko urzędnicze w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej: był naczelnikiem Wydz. Sekcji Kas Chorych, a potem dyrektorem okręgowego ZUS w Warszawie. Wstąpił ponownie do PPS i w r. 1919 został wybrany radnym m.st.Warszawy z ramienia tej partii. W roku 1920 wstąpił jako ochotnik do WP i wziął jako żołnierz piechoty udział w bitwie pod Surażem, stoczonej z wojskami bolszewickimi.

Po zwycięskiej wojnie Siwik powrócił do działalności publicystycznej i pisał w dziennikach PPS, jak Robotnik, Przedświt i Kalendarz Robotniczy; oprócz tego był jednym z najpłodniejszych publicystów piłsudczykowskich w ich organie Droga. W kwestii narodowościowej reprezentował poglądy zbliżone do Piłsudskiego: pragnął odtworzyć Rzeczypospolitą w jej granicach przedrozbiorowych jako federację wolnych narodów. Działał także w ruchu spółdzielczym i po usunięciu komunistów Bieruta i Tołwińskiego z naczelnych władz Społem został prezesem Rady Nadzorczej tej organizacji. W roku 1929 ponownie opuścił PPS, które po przewrocie majowym znalazło się w opozycji do polityki Marszałka.

Od 1928 do śmierci Siwik piastował stanowisko dyrektora PZU Pracowników Umysłowych. Był dwukrotnie żonaty, potomstwa nie pozostawił. Pochowany na cmentarzu kalwińskim w Warszawie (K, 2, 32).

PSB twierdzi, że 1878 to data chrztu.

[edytuj] Bibliografia

Prace Bronisława Siwika
Na przełomie, Sankt Petersburg 1916
Na marginesie chwili, Sankt Petersburg 1916
Do Maksyma Gorkija o drogach rozwoju narodów, Sankt Petersburg 1916
Sprawa polska w oświetleniu przeciwieństw klasowych, Sankt Petersburg 1918
O bolszewiźmie, Petersburg i Warszawa 1918
O demokracji, Warszawa 1920
Prawda niemiecka o ubezpieczeniach społecznych w Polsce, Gleiwitz 1920
Die deutsche Wahrheit über die Sozialversicherungen in Polen, Kreuzburg 1921
Państwo a społeczność narodowa, Warszawa 1921
W walce o prawdę, Warszawa 1928
Literatura o Bronisławie Siwiku
Bogdan Suchodolski, Ideały kultury a prądy społeczne, Warszawa 1933
Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz ewangelicko-reformowany w Warszawie, Warszawa 1989
Polski Słownik Biograficzny