Canis dirus

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Canis dirus

Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Rodzina	psowate
Rodzaj	Canis
Gatunek	Canis dirus
Nazwa systematyczna
Canis dirus

Canis dirus (niekiedy nazywany wilkiem strasznym) - wymarły gatunek z rodziny psowatych, nieznacznie większy i cięższy niż współczesny wilk szary, znany z terenów Ameryki Północnej i północnych rejonów Ameryki Południowej. Pierwsze skamieniałości tego gatunku znaleziono już w 1854 roku na brzegu rzeki Ohio w okolicy Evansville, w amerykańskim stanie Indiana. Później wydobyto inne szczątki zwierząt tego gatunku, m.in. szczątki kilku tysięcy osobników z asfaltowego bagna La Brea w Kalifornii, w którym pod koniec plejstocenu utonęło też wiele innych okazów megafauny. Jest jednym z najlepiej poznanych drapieżnych ssaków plejstocenu. Mimo że blisko spokrewniony z wilkami szarymi, Canis dirus nie jest uznawany za przodka żadnego z żyjących dziś gatunków psowatych, lecz za odrębny gatunek, który wyewoluował w Ameryce Północnej, a następnie koegzystował przez około 100 tys. lat z wilkiem, aż wyginął około 10 tys. lat temu w czasie masowego wymierania megafauny północnoamerykańskiej.

[edytuj] Cechy gatunku

Dość popularne, choć zupełnie niesłuszne, jest przekonanie, że Canis dirus był znacznie większy od wilka. W rzeczywistości był on wielkości dużego basiora i osiągał długość 1,5 m i masę ok. 60 kg. Istnieje jednak kilka ważnych różnic między tym gatunkiem a wilkiem. Nogi "wilka strasznego" były krótsze i masywniejsze, co sugeruje, że nie był tak dobrym biegaczem jak ten drugi. Być może prowadził tryb życia podobny jak hieny, przede wszystkim żerując na padlinie lub polując w watahach na duże, wolno poruszające się zwierzęta. Canis dirus miał większą, szerszą głowę i mniejszą mózgoczaszkę, a jego zęby były masywniejsze od zębów wilka, dobrze przystosowane do kruszenia kości.