Epifania

Z Wikipedii

Epifania (gr. επιφάνεια epifaneia – objawienie, ukazanie się) – akt objawienia się bóstwa światu i ludziom (trzej mędrcy idący za gwiazdą betlejemską w tradycji zachodniej oraz pierwsze objawienie się Trójcy świętej podczas Chrztu Pańskiego w tradycji wschodniej). Epifania to inne określenie teofanii.

Epifanie są niezwykle powszechne w mitologii greckiej.

W chrześcijaństwie epifania to liturgiczna nazwa święta obchodzonego 6 stycznia, które wprowadzono na początku IV wieku na Wschodzie w celu wyparcia popularnego święta narodzin Aiona. We wczesnym chrześcijaństwie ten dzień obchodzony był jako święto Bożego Narodzenia (w Apostolskim Kościele Ormiańskim jest tak do dzisiaj). Była więc to rocznica objawienia się Boga całemu światu. Po Konstantynie Boże Narodzenie utożsamiono ze świętem narodzin Niezwyciężonego Słońca obchodzonym w najkrótszy dzień roku, a 6 stycznia stał się obecnym świętem „Trzech Króli”, które interpretuje się jako objawienie się Boga ludom nieżydowskim, pogańskim, reprezentowanym przez mędrców ze wschodu.

(Pod wpływem prawdopodobnie gnostycyzmu święto epifanii zaczęto uznawać także za pamiątkę chrztu Jezusa w Jordanie, z czasem jednak na Zachodzie przeważyły inne wątki teofanii Chrystusa, by ostatecznie stać się tam właśnie świętem „Trzech Króli”. W tradycji prawosławnej do dzisiaj święto Objawienia Pańskiego i Epifanii utożsamiane jest z Chrztem Pańskim).