Konstantyn I Wielki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Konstantyn I Wielki

Konstantyn Wielki
(mozaika w Hagia Sofia, Stambuł, ok. 1000)

Konstantyn I Wielki, Imperator Caesar Flavius Constantinus Pius Felix Invictus Augustus (ur. 27 lutego 272 w Niszu, dziś Serbia - 337) syn Konstancjusza Chlorusa, cesarz rzymski od 306.

Został obwołany cesarzem przez wojska w zachodniej części imperium, natomiast Maksencjusz został wybrany przez wojska rzymskie na cesarza w Rzymie. Po kilku latach walk Konstantyn, przy pomocy Licyniusza panującego we wschodniej części imperium, pokonał ostatecznie Maksencjusza. Stało się to w bitwie przy Moście Mulwijskim w pobliżu murów Rzymu w roku 312. Od tego czasu Konstantyn i Licyniusz rządzili wspólnie. Legenda głosi, iż przed bitwą Konstantyn miał sen, w którym objawił się mu płonący krzyż i napis In hoc signo vinces ("pod tym znakiem zwyciężysz"). I to sprawić miało, iż w roku 313 podczas spotkania w Mediolanie wydał wraz z Licyniuszem edykt mediolański dający swobodę wyznania chrześcijanom, chociaż bardziej niż sen przyczyniły się do tego względy polityczne. W wyniku konfliktu Licyniusz został pokonany i zabity w 324 roku i od tej pory Konstantyn rządził z synami. Jego politykę charakteryzowała kontynuacja działalności Dioklecjana.

Zmarł z przyczyn naturalnych 22 maja 337 w Ancyronie niedaleko Nicomedii. Chrzest przyjął na kilka dni przed śmiercią z rąk ariańskiego biskupa. W planach miał ochrzcić się w wodach Jordanu jak Jezus Chrystus. Jego imieniem nazwano miasto Konstantynopol, przyszłą stolicę cesarstwa bizantyjskiego.

Matką Konstantyna Wielkiego była św. Helena, a żoną Fausta (matka jego jedynej córki - Konstantyny). Po śmierci władzę objęli trzej synowie jego i Fausty:

[edytuj] Problem nawrócenia i wiary Konstantyna

Sprawa nawrócenia się cesarza na chrześcijaństwo jest związana z przekazem o wizji krzyża przed bitwą przy Moście Mulwijskim. Pierwszy raz informację o tym podaje Laktancjusz, mówiąc o wizji sennej. Relacja o wizji na jawie pojawia się w Vita Constantini, w części, której autorstwo jest sprawą dyskusyjną (utwór przypisywany Euzebiuszowi z Cezarei, jednak autorem części mógł byc jego uczeń). Uderza brak relacji o jakiejkolwiek wizji w Historii kościelnej Euzebiusza z Cezarei, najstarszym z interesujących trzech źródeł. Ze źródeł pogańskich. jedyna ważniejsza informacja pochodzi od Zosimosa, który umieszcza nawrócenie Konstantyna w 326 r.(po zabójstwie Kryspusa i Fausta). Jednak jego relacja jest niewiarygodna (źródło jest późne i oprate na zaginionej pracy Eunapiosa, poganina i fanatycznego wroga chrześcijanstwa). Wersji o tak późnym nawróceniu władcy przeczy postawa cesarza na soborze w Nicei w 325 roku. Chrześcijańscy historycy późnej starozytności - Sozomenos i Sokrates Scholastyk opierają swe relacje na wersji z Vita Constantini.

Analiza ikonografii i numizmatyka ukazują pojawianie się od 315 r. symboliki chrześcijańskiej (monety i medale), połączone z wypieraniem symboliki pogańskiej, która ostatecznie znika w 325 r. Świadczy to wyraźnie o skłanianiu się cesarza ku chrześcijństwu.

[edytuj] Kalendarium

ok. 272 Narodziny w Niszu

ok. 289 Konstancjusz I oddala od siebie Helenę - matkę Konstantyna i żeni się z Teodorą, córką (pasierbicą?) Maksymiana Herkuliusza

293 Konstancjusz I Chlorus ogłoszony cezarem Maksymiana. Konstantyn na dworze Dioklecjana

ok. 305 Narodziny Kryspusa - syna Konstantyna i Minerwiny

305 Abdykacja Dioklecjana i Maksymiana - Konstancjusz I Chlorus augustem

306 Choroba Kostancjusza I - Konstantyn opuszcza dwór Galeriusza w Nikodemii i spotyka się z ojcem w Gesoriacum w północnej Galii

25 lipca 306 Śmierć Konstancjusza I - Konstantyn ogłoszony przez wojsko augustem

Lato 306 Galeriusz uznaje władzę Konstantyna nadając mu tytuł cezara. Zwycięstwo Konstantyna nad Frankami - pokonanie "królów" Askarisa i Merogaisesa

307 Małżeństwo Konstantyna z Faustą - córką Maksymiana. Sojusz teścia i ziecia przeciw Galeriuszowi

308 Na zjeździe Dioklecjana, Maksymiana i Galeriusza w Carnuntum nad Dunajem Konstantyn ponownie uznany za cezara

309 Konstantyn przebywa nad Renem. Bunt Maksymiana w Marsylii

310 Śmierć Maksymiana - Konstantyn uznany za augusta. Rozwój propagandy dynastycznej- Konstantyn uznany za potomka Klaudiusza II Gockiego

311 Konstantyn zajmuje prowincje hiszpańskie podlegle dotychczas Maksencjuszowi

312 Bitwa przy Moście Mulwijskim. Śmierć Maksencjusza. Konstantyn zajmuje Rzym

313 Sojusz z Licyniuszem. Nowe zasady polityki religijnej- tolerancja dla chrześcijan. Synod w Rzymie potępienie Donata

314 Synod w Arles przeciwko Donatystom

315 Konstantyn wspólnie z Licyniuszem piastuje konsulat. Na monetach cesarskich pojawiają się symbole chrześcijańskie. Konstantyn w Rzymie obchodzi dziesięciolecie swych rządów

316 Potępienie Donatystów w Mediolanie. Narodziny Konstantyna II. Zwycięstwo nad Licyniuszem. Konstantyn panem całego Zachodu, poza Tracją

316-324 Konstantyn przebywa na Bałkanach

317 Kryspus, Konstantyn II, oraz Licyniusz II wyniesieni do godności cezarów Narodziny Konstancjusza II

318 Przyznanie biskupom jurysdykcji w sprawach świeckich

319-321 Edykty przeciwko magii i wróżbom

320 Zniesienie restrykcji Augusta przeciwko żyjącym w bezżeństwie

321 Konsulowie mianowani przez Konstantyna przestają być uznawani na wschodzie - początek nowych napięć w stosunkach z Licyniuszem. Złagodzenie represji wobec Donatystów

322 Helena - żona Kryspusa rodzi dziecko - ucieszony Konstantyn ogłasza amnestię i organizuje ekspedycję karną za Dunaj przeciwko Jazygom

323 Zwycięstwo nad Gotami "króla" Rausimoda

324 Pokonanie Licyniusza pod Adrianopolem i Chryzopolis - początek budowy Konstantynopola. Konstancjusz II cezarem

325 Sobór w Nicei, zgładzenie Licyniusza, dwudziestolecie rządów Konstantyna obchodzone w Nikodemii

326 Święto dwudziestolecia rządów Konstantyna obchodzone w Rzymie, zgładzenie Kryspusa, Fausty i Licyniusza II. Helena wyrusza do Palestyny, gdzie odnajduje(?) relikwię Krzyża Świętego, umiera przed 330r.

ok. 327 Początek reakcji ariańskiej

328 Walki Konstantyna nad Dunajem, wzniesienie kamiennego mostu na rzece. Atanazjusz biskupem Aleksandrii, Konstantyn II zwycięża Alamanów nad Renem

330 Dedykacja Konstantynopola, obrzędom przewodzi pogański filozof Sopater

332 Zwycięskie walki z Gotami - wojskami rzymskimi dowodzi Konstantyn II

333 Konstans - najmłodszy syn Konstantyna mianowany cezarem

333/334 na Cyprze bunt podnosi Calocareus

334 Osiedlenie ok. 300 000 Sarmatów w Tracji, Macedonii, Italii, Galii

335 Podział cesarstwa między Konstantyna II (Galia, Hiszpania, Brytania), Konstancjusza II (Wschód), Konstansa (Italia, Afryka i Iliria), Dalmacjusza (Grecja, Mezja, Tracja, oraz Hannibalianusa (Pont i Armenia). Synod w Tyrze, Atanazjusz skazany na wygnanie do Galii