Eudaimonia
Z Wikipedii
Eudaimonia (ew. eudajmonia) - termin filozoficzny stosowany powszechnie w filozofii życia starożytnej Grecji. Eudaimonia nie miała nigdy ściśle określonej definicji i rozmaici greccy filozofowie rozumieli ten termin w różny sposób. W najbardziej ogólnym sensie jest to stan pełnego, racjonalnie uzasadnionego zadowolenia i satysfakcji z własnego życia, którego osiągnięcie było podstawowym celem każdego rozsądnego człowieka.
Dla Platona i Sokratesa eudaimonia była stanem poczucia doskonałości swojego życia. Eudaimonię osiągał ten, kto na starość patrząc wstecz na swoje życie, mógł powiedzieć, że przeszedł przez nie w godny sposób, robił zawsze to, co do niego należało, i że nie żałuje żadnych swoich decyzji.
Dla Arystotelesa oraz dla Epikura eudaimonia była stanem ducha, który osiągało się w momencie zrównoważonego zaspokojenia wszystkich swoich potrzeb, zarówno cielesnych jak i duchowych.
Dla hedonistów eduaimonia była równoważna odczuwaniu przyjemności. Osoba, która w danym momencie odczuwa więcej pozytywnych niż negatywnych bodźców, jest wg hedonistów automatycznie w stanie eudaimonii.
Dla stoików eudaimonia była stanem wewnętrznym, dostępnym wyłącznie ludziom oświeconym, który osiągało się przez spokojną akceptację zewnętrznych zdarzeń, niezależnie od tego czy były pozytywne czy nie, rezygnację z dążenia do przyjemności za wszelką cenę, oraz uczciwe i rzetelne spełnianie swoich obowiązków. Człowiek prawdziwie oświecony potrafi być w tym stanie cały czas, niezależnie od czynników zewnętrznych.
Eudajmonizm może być różnie rozumiany przez różne osoby, np. Bóg będzie eudajmonią dla osób mocno religijnych (np. Św. Augustyn), dla innych będzie to nirwana, ekstaza, rozkosze lub cnota.
