Flawiusz Ardaburiusz Aspar
Z Wikipedii
Flawiusz Ardaburiusz Aspar łac. Flavius Ardaburius Aspar (ur. ok. 400 - zm. 471 w Konstantynopolu), wschodniorzymski wódz pochodzący z plemienia Alanów, mający w czasach panowania Marcjana (450-457) i Leona I (457-474) przemożne wpływy w cesarstwie. Syn również wpływowego dowódcy, Ardabura.
W latach 424-425 walczył w ekspedycji wysłanej przez Teodozjusza II przeciwko uzurpatorowi w Italii Janowi, która przywróciła tron synowi Konstancjusza III i Galli Placydii, Walentynianowi III.
W 431 r. mianowany magistrem militum (jeden z pięciu najwyższych dowódców cesarstwa wschodniorzymskiego) i wysłany na zachód jako dowodzący operacją, mającą na celu wyparcie Wandalów z podbijanej przez nich od 429 r. Afryki Północnej. W 434 r. został ostatecznie pokonany przez Genzeryka i zmuszony do wycofania się. W tym roku pełnił, honorową już od wieków, funkcję konsula. W 441 r. z powodzeniem dowodził w wojnie z Persją. Mniej udana była obrona przed Hunami. Attyla, po splądrowaniu prowincji naddunajskich (zniszczył Singidunum i Naissus) oraz Tracji (zniszczył m.in. Serdikę), pokonał Aspara w 443 r. pod Konstantynopolem i cesarstwo musiało ratować się rokowaniami, co w rezultacie kosztowało skarb cesarski, oprócz zniszczeń, 2 700 kg złota jednorazowo jako zaległe subsydia oraz podwyższenie opłat rocznych z około 300 kg złota do 945 kg.
