František Mareš (językoznawca)
Z Wikipedii
František Václav Mareš (ur. 20 grudnia 1922 w Beneszowie, zm. 19 listopada 1994), językoznawca austriacki pochodzenia czeskiego.
Ukończył gimnazjum w Beneszowie. Studia na Uniwersytecie Karola w Pradze podjął dopiero w 1945, ze względu na wojnę. Po studiach wyjechał do Austrii, gdzie przyjął obywatelstwo i został profesorem w Institut für Slawistyk w Wiedniu. Był światowej sławy znawcą języka starocerkiewnosłowiańskiego, członkiem Austriackiej Akademii Nauk, członkiem zagranicznym Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk, Chorwackiej Akademii Nauk i Sztuk, a także członkiem zagranicznym reaktywowanej Polskiej Akademii Umiejętności. Został odznaczony złotym medalem Czeskiej Akademii Nauk.
Był autorem licznych prac z fonologii i języka starocerkiewnosłowiańskiego. Opracował m.in. antologię tekstów starocerkiewnych w języku angielskim. Na prośbę biskupów chorwackich przełożył na lokalną cerkiewszczyznę chorwacką encyklikę Jana Pawła II Egregiae virtutis, w której papież ogłosił Cyryla i Metodego patronami Europy. Współredagował Lexicon linguae palaeoslovenicae (w 33 tomach) oraz kilka czasopism.
Z prac Františka Mareša można wymienić:
- Die Entstehung des slavischen phonologischen Systems und seine Entwicklung bis zum Ende der Periode der slavischen Spracheinheit (1965, przekład angielski)
- Diachronische Phonologie des Ur- und Frühslavischen (1969)
- Konstantinowo (Cyrylowe) kulturní dílo po 1100 letech (1970)
Źródła:
- Stanisław Urbańczyk, Śp. prof. dr František Václav Mareš (20 XII 1922 - 19 XI 1994). Wspomnienie, w: "Język Polski", 1995, str. 247-249
