Fritz Otto Bernert
Z Wikipedii
Fritz Otto Bernert (ur. 6 marca 1893 w Raciborzu, zm. 18 października 1918 w Raciborzu) – syn burmistrza Raciborza, niemiecki żołnierz i pilot podczas I wojny światowej.
Spis treści |
[edytuj] Młodość
Otto Benert przyszedł na świat 6 marca 1893 roku w Raciborzu jako syn wieloletniego burmistrza miasta – Augusta Bernerta. Uczęszczał do Królewskiego Gimnazjum Ewangelickiego, gdzie zdał maturę. Jego jedynym marzeniem było to, że chciał zostać oficerem, dlatego też wstąpił po maturze do niemieckiej armii.
[edytuj] Kariera wojskowa
Służbę rozpoczął w 173 lotaryńskim pułku piechoty. W 1912 roku dostał awans na stopień podporucznika, a po rozpoczęciu I wojny światowej walczył na froncie zachodnim, dowodził wtedy kompanią. W 1914 roku został ciężko ranny, co spowodowało, że nie mógł już wrócić do czynnej służby frontowej. Skłoniło go to do przeniesienia się do lotnictwa. Z egzaminami nie miał najmniejszych problemów, więc cały 1915 rok przelatał w samolotach obserwacyjnych. W 1916 roku rozpoczął przeszkolenie w szkołach lotniczych Halberstadt i Hanower, gdzie zdobył patent pilota samolotów myśliwskich. W sierpniu 1916 roku został ponownie skierowany na front zachodni, gdzie walczył jako pilot w 4 dywizjonie myśliwskim. 9 listopada 1916 roku był dla niego szczególny, bowiem podczas walki udało mu się zestrzelić 3 samoloty przeciwnika. Pojawił się 1 marca 1917 roku na oficjalnej liście najlepszych niemieckich pilotów z 8 zestrzeleniami. W połowie roku 1917, gdy uzyskał 22 zwycięstwa powietrzne został odznaczony przez cesarza najwyższym odznaczeniem wojskowym – medalem Pour le merite oraz przejął dowództwo nad 6 dywizjonem myśliwskim. Po osiągnięciu 26 zestrzeleń, podczas przymusowego lądowania został ponownie ranny, ale wkrótce po odzyskaniu zdrowia powrócił na front. Na liście najlepszych pilotów niemieckich z listopada 1917 roku figurował z 27 zestrzelonymi samolotami, a tylko dwóch kapitanów – von Richthofen i Berthold – było przed nim oraz został dowódcą sławnego dywizjonu Boelcke.
[edytuj] Schyłek życia
Wkrótce potem został przeniesiony do Berlina na stanowisko inspektora lotniczego. 8 listopada 1917 roku dostał awans na stopień porucznika. W 1918 roku skierowano go znów na front do swojego dywizjonu, a do końca swojej czynnej służby osiągnął 29 zestrzeleń. Pod koniec wojny zachorował na grypę, a wkrótce potem doszło jeszcze zapalenie płuc. Zmarł 18 października 1918 roku w szpitalu miejskim w Raciborzu. Został pochowany na cemntarzu Jeruzalem, a jego grób zachował się do dziś.
[edytuj] Bibliografia
- Praca zbiorowa, Raciborzanie Tysiąclecia, wyd. Nowiny Raciborskie, Racibórz 2002, ISBN 83-912666-2-1
