Gończy Schillera
Z Wikipedii
| Gończy Schillera | |
 Głowa gończego Schillera |
|
| Inne nazwy | Schillerstövare |
| Kraj patronacki | Szwecja |
| Wymiary | |
| Wysokość | 53-57 cm |
| Waga | 18-24 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | grupa VI, sekcja 1.2, numer wzorca 131 |
| UKC | Grupa 2 - Scenthound (wzorzec wg. FCI) |
| Wzorce rasy | |
| • • • • • |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Gończy Schillera to jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, zaklasyfikowana do sekcji średnich psów gończych.
[edytuj] Rys historyczny
Gończy Schillera pochodzi od lokalnie hodowanych psów myśliwskich. Ukształtowanie rasy dokonało się w XIX wieku, a jej twórcą był Per Schiller, który postawił sobie cel wyhodowanie lekkiego, szybkiego psa gończego. Sprowadził on gończe z Niemiec i krzyżował je z lokalnymi psami myśliwskimi. Powstałą rasę nazwano jego imieniem i uznano w 1907 roku. Poza Szwecją psy te nielicznie hodowane są tylko w Skandynawii. W Polsce jest jedna para tych psów.
[edytuj] Wygląd
Uszy gończego Schillera są osadzone wysoko, miękkie, wiszące płasko przy głowie. Łapy zwarte, z dużymi, mocnymi opuszkami, dzięki którym gończy Schillera pracować może w trudnym terenie. Włos jest krótki, ale gęsty, dający ochronę przed mrozami.Maść może być tylko ruda z czarnym czaprakiem. Pies o proporcjonalnej lekkiej budowie .
[edytuj] Użytkowość
Gończy Schillera jest psem do polowania na lisy i zające bielaki; tropi i osacza je do nadejścia myśliwego. Psy tej rasy odporne są na ból (zranienia w szuwarach i zaroślach). Dokładnie trzymają się tropu dzięki doskonałemu „dolnemu wiatrowi”. W Szwecji chcąc spowodować wzrost liczebności saren preferowano przede wszystkim te psy, które najlepiej polowały na lisa i jednocześnie nie wykazywały zainteresowania sarnami.
Pierwszym psem gończym, który spełniał te wszystkie wymagania i został nagrodzony najwyższą lokatą, był właśnie Schillerstovare o imieniu „Tuveskogens Bruno”.
Obecnie, szczególnie w zachodniej części Szwecji, lisy zostały praktycznie wytrzebione. Zwierzęta, którym udało się ujść przed myśliwym, padły ofiarą świerzbu. Próby pracy w formie polowania na lisa straciły swoje znaczenie i od około 10 lat gończe Schillera sprawdzane i używane w Szwecji są jako łowcy zajęcy.
W Polsce, przy ogromnej liczebności lisów, rasa ta ma szczególne szanse na rozwój. Rasa ta nie posiada chorób, które szczególnie ją nękają. Narząd węchu jest bardzo wrażliwy na dymy (również papierosów). Dobrze hoduje się w kojcach – nie lub zbyt suchych i przegrzanych pomieszczeń.
Pies o dużej wytrzymałości w długotrwałym biegu i dość dużej szybkości. W pracy na tropie pracuje jednak bardzo powoli i dokładnie. W tropieniu używa wyłącznie dolnego wiatru. Gon – na oko.
