Goliat (broń)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Goliat we francuskim muzeum

Goliat znaleziony przez amerykańską armię

Goliat (niem. Leichter Ladungsträger Sd. Kfz. 302, 303, Goliath) - zdalnie sterowana mina samobieżna zdolna do przenoszenia od 75 do 100 kg materiału wybuchowego, stosowana przez Niemców podczas II wojny światowej.

Było to lekko opancerzony (przed ogniem karabinowym) pojazd o napędzie gąsienicowym. Początkowo był napędzany silnikami elektrycznymi, w późniejszych wersjach silnikiem spalinowym. W przedniej części znajdował się ładunek wybuchowy, w środkowej napęd, a z tyłu bęben z trójżyłowym kablem, za pomocą którego sterowano pojazdem oraz detonowano go. Stosowano go do precyzyjnego niszczenia umocnień nieprzyjaciela. Na linię walk pojazd mógł być dostarczony na wózku ciągniętym przez żołnierzy.

Goliaty były niezbyt często wykorzystywane przez armię niemiecką m.in. podczas walk w Sewastopolu oraz podczas powstania warszawskiego. Mała popularność tej broni wynikała z faktu, iż był on bardzo kosztowny w produkcji zważywszy na jednorazowe zastosowanie, oraz dość łatwy do unieszkodliwienia poprzez przecięcie kabla ogniem karabinowym, granatem lub bezpośrednio siekierą lub saperką. Stąd wiele tych pojazdów wpadało w ręce wroga lub, z powodu unieruchomienia, było niszczone przez samych napastników.

Prototyp powstał w 1940 roku we Francji. Po jej zajęciu w 1942 roku przez Hitlera, prototyp przeszedł w ręce Niemców. Wehrmacht zmodernizował Goliata i wprowadził do walki.

Do końca wojny Niemcy wyprodukowali 2650 takich pojazdów. Aktualnie następcami Goliata są pojazdy z serii SUGV należące do armii USA.