Granatnik wz. 1936
Z Wikipedii
Granatnik 46 mm wz.30 i granatnik 46 mm wz.36 – polski granatnik z okresu międzywojennego. Opracowana na początku lat trzydziestych, przez polskich inżynierów, nowoczesna broń wsparcia dla małych pododdziałów piechoty (pluton, kompania).
Spis treści |
[edytuj] Historia konstrukcji
Prace konstrukcyjne nad granatnikiem rozpoczęto w 1927 r. w centralnej Szkole Strzelań w Toruniu, a następnie kontynuowano je w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie. W rezultacie tych prac powstał granatnik wz. 30, który zaczęto produkować w firmie Perkun w Warszawie.
Dalsze prace konstrukcyjne mające na celu udoskonalenie granatnika były prowadzone do 1935 r. Ostatecznie w 1936 r. po badaniach kwalifikacyjnych przyjęto udoskonalony granatnik oznaczony jako wzór 36.
[edytuj] Konstrukcja granatnika
Granatnik posiadał gładkościenną lufę, której tylna część była osadzona na podstawie zwanej stopą, a przednia opierała się na składanym w czasie marszu dwójnogu. Nad lufą umieszczono regulator gazowy, połączony z otworkiem przelotowym z tylna częścią lufy. Donośność granatnika, będąca funkcją ciśnienia gazów prochowych w lufie, była sterowana pierścieniem nastawczym, regulującym wielkość otworu przelotowego, a w rezultacie ilością gazów prochowych odprowadzanych z przestrzeni zapociskowej lufy przez rurę regulatora do atmosfery. Przyrządy celownicze granatnika składały się z muszki (umieszczonej na zgrubieniu wylotowym lufy) i celownika ramkowego (mocowanego na regulatorze gazu). Broń posiadała poziomicę. Odpalanie realizowano za pomocą spustu typu kurkowego umieszczonego przed stopą. Do strzelania stosowano pociski konstrukcyjnie zbliżony do moździerza piechoty typu rozpryskowego wz. 1935, sygnalizacyjne wz. 1931 i ćwiczebne.
Cechą nie spotykaną w innych granatnikach był stały kąt podniesienia lufy. Zasięg strzału był regulowany przez zmianę objętości dodatkowej komory połączonej z komorą nabojową.
[edytuj] Zastosowanie
Granatnik wz. 36 zastąpił granatniki niemieckie granatniki wz. 16 i granaty karabinowe V.B do karabinów Berthier wz.1907.
W Wojsku Polskim według etatów granatniki wprowadzone zostały na szczeblu kompanii piechoty. Każda kompania posiadała 3 granatniki wz. 36, co dawało 81 w dywizji piechoty. Do transportu granatnika i amunicji przewidziana była biedka – dwukołowy pojazd konny.
W sierpniu 1939 r. w Wojsku Polskim znajdowały się ok. 3850 granatniki wz. 36
[edytuj] Dane techniczne wz.36 (wz.30)
- kaliber: 46 mm
- długość na stanowisku: 0,640 m
- długość lufy: 0,400 m (0,395)
- stały kąt podniesienia lufy
- masa: 8 (7) kg
- masa podstawowego pocisku: 0,76 (0,7) kg
- prędkość początkowa pocisku: 35-95 (30-110) m/s
- szybkostrzelność: 15 strz/min
- donośność maksymalna: 800 (700) m
- donośność minimalna: 100 m
- koszt jednostkowy: 1032 zł
- wyprodukowano: ok. 3850 sztuk
[edytuj] Zobacz też
| Polska broń strzelecka w 1939 r. |
|---|
| Broń indywidualna |
| kb wz. 98/kb wz. 98a | kbk wz. 29 | Vis wz. 35 | pm Mors | kbsp wz. 38M |
| Broń zespołowa |
| ckm wz. 30 | rkm wz. 1928 | kb ppanc wz. 35 | wkm wz. 38FK | granatnik wz. 1936 |
