Zapalnik

Z Wikipedii

Zapalnik - urządzenie zapalające lub powodujące wybuch materiału wybuchowego. Dzięki niemu fala detonacyjna przechodzi na główny materiał wybuchowy, który sam trudno detonuje.

Zapalniki składają się zwykle z małej ilości (do 2 g) materiału wybuchowego kruszącego pobudzanego znacznie mniejszą ilością materiału wybuchowego inicjującego, np. azydku ołowiu, piorunianu rtęci itp.

Zapalniki można uruchamiać mechanicznie, elektrycznie, elektronicznie, akustycznie, optycznie oraz drogą radiową.

[edytuj] Rodzaje zapalników

Zależnie od sposobu uruchamiania zapalniki dzielą się na:

• kontaktowe - głównie uderzeniowe, działające pod wpływem uderzenia w cel
• niekontaktowe czyli czasowe nazywane też zwłocznymi, które są uruchamiane po określonym czasie np. mechanizmem zegarowym
• zbliżeniowe - wywołujące eksplozję po zbliżeniu się do celu na najkorzystniejszą lub też wcześniej zaprogramowaną odległość; są one często wykorzystywane w rakietach i pociskach.

Zapalniki wykorzystywane są do detonacji bomb, granatów i pocisków, inne typy zapalników detonują miny morskie i miny lądowe.

[edytuj] Historia zapalników

Pierwszymi zapalnikami były lonty detonujące (ich słabsze wersje są do dziś wykorzystywane w petardach) składające się z rdzenia z materiału wybuchowego i kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu pokrytego masą izolacyjną.

W XIX wieku opracowano zapalniki chemiczne, wykorzystywane m.in. w minach morskich. Ich konstrukcja opierała się na szklanym naczyniu, zawierającym kwas siarkowy. Naczynie to było tak skonstruowane, by w razie potrącenia miny lub wystających z niej czujników, szkło pękało, a zawarty w naczyniu kwas spływał do akumulatora kwasowo-ołowiowego. W chwili, kiedy w akumulatorze pojawił się elektrolit (kwas), na jego zaciskach pojawiało się napięcie elektryczne, które zdolne było do podpalenia ładunku wybuchowego miny. Inne zapalniki chemiczne, również ze szklanym naczyniem z kwasem siarkowym, zawierały także cukier i - jako silny utleniacz - chloran(VII) potasu. Stłuczenie szkła i zmieszanie tych kwasu z cukrem i utleniaczem powodowało zapłon zdolny do podpalenia głównego ładunku wybuchowego miny.

Inne zapalniki składały się z materiału wybuchowego detonującego właściwy ładunek i prostego mechanizmu zegarowego. Zostały one wyparte przez skuteczniejsze i bardziej bezpieczne w użyciu zapalniki elektryczne detonujące ładunek wybuchowy impulsem elektrycznym.

W nowoczesnych rakietach i pociskach używane są najczęściej skomplikowane detonatory elektroniczne uwzględniające wysokość, prędkość i tor lotu pocisku lub rakiety i detonujące go w odpowiedniej odległości i miejscu od celu.