Henryk Sucharski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Henryk Sucharski
'

Życie	Generał brygady ^[1]
Urodził się	12 listopada 1898 Gręboszów
Zmarł	30 sierpnia 1946 Neapol
Kariera
W służbie od	1917
Pełniona funkcja	komendant WST na Westerplatte
Główne wojny i bitwy	obrona Westerplatte w Wojnie obronnej 1939 r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Henryk Sucharski (ur. 12 listopada 1898 w Gręboszowie, zm. 30 sierpnia 1946 w Neapolu) – generał Wojska Polskiego.

W okresie od 3 grudnia 1938 do 7 września 1939 był komendantem Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Po kapitulacji Westerplatte, wojnę spędził w oflagu. Prochy Henryka Sucharskiego spoczywają na Westerplatte. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari za wojnę 1920 roku. Pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady.

Po II wojnie światowej Sucharski był oficjalnie uznawany za bohatera jako dowódca obrony Westerplatte. O tym, że nie jest jednak głównym bohaterem obrony Westerplatte mówiło się nieoficjalnie już po wojnie, a szczególnie w okresie postalinowskiej odwilży. Sucharski już 1 września wyrażał chęć poddania Składnicy, a 2 września, po silnym bombardowaniu z powietrza, przeżył silne załamanie nerwowe. Dowodzenie dalszą obroną przejął wówczas jego zastępca kpt. Franciszek Dąbrowski. Od 5 września mjr Sucharski, dochodząc do równowagi psychicznej namawiał oficerów i podoficerów do kapitulacji, a 7 września podjął decyzję o kapitulacji.

Po wojnie, w relacji, jakiej udzielił Melchiorowi Wańkowiczowi we Włoszech, przedstawił się jako niekwestionowany dowódca obrony Westerplatte. Spisana przez Wańkowicza relacja, opublikowana w tomiku "Westerplatte", została przyjęta przez społeczeństwo jako prawda historyczna i dodatkowo ugruntowała jego wizerunek jako "niezłomnego dowódcy". Możliwe przy tym, że został wykreowany przez PRL-owską propagandę na bohatera, gdyż jego chłopskie pochodzenie (syn szewca i postępowego ludowca) bardziej odpowiadało komunistycznym historykom, niż szlacheckie pochodzenie jego zastępcy, a de facto dowódcy obrony Składnicy, Franciszka Dąbrowskiego. Dopiero w latach 90. XX wieku kwestia, kto faktycznie dowodził obroną Westerplatte, została zrewidowana w nowym piśmiennictwie na korzyść F. Dąbrowskiego.