Introwersja

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zobacz więcej w osobnym artykule: Introwersja i ekstrawersja.

Introwersja - w psychologii oznacza cechę osobowości polegającą na tendencji do kierowania swojej percepcji i działań do wewnątrz - na własne myśli i emocje z jednoczesnym zmniejszonym zainteresowaniem i aktywnością skierowanymi na świat zewnętrzny. Ilość introwertyków w społeczeństwie określa się jako 25% lub 46% ¹
Introwertycy zwykle:

zyskują energię kiedy są w samotności, a tracą wśród ludzi,
czerpią energię ze świata wewnętrznego, tj. uczuć, idei, wrażeń,
są dobrymi słuchaczami,
myślą zanim coś zrobią lub powiedzą,
utrzymują większy kontakt wzrokowy podczas słuchania kogoś, niż podczas mówienia do niego,
mają niewiele zainteresowań, ale w każde zainteresowania bardzo się zagłębiają,
lubią spędzać czas samemu,
tylko głębokie relacje z innymi nazywaja "przyjaźnią",
wolą rozmowy w cztery oczy, niż w grupie,
mówią wolno, z przerwami,
korzystają z pamięci długotrwałej,
lepiej niż ekstrawertycy radzą sobie z zadaniami wymagającymi skupienia uwagi,
na studiach osiągają lepsze wyniki niż ekstrawertycy,
wolą dowcip ujawniający niestosowność i niedopasowanie,
pracują tak samo niezależnie od tego, czy są chwaleni, czy nie,
nie lubią rozmów "o pogodzie",
nie wyrażają swoich uczuć wyrazem twarzy.

Henjum ² (1982) podzielił introwertyków na dwie główne grupy:

grupa A: samowystarczalny, pewny siebie, pracowity, z mocnymi postanowieniami, powściągliwy, lubiący zajęcia, które wymagają introspekcji.
grupa B: nieśmiały, zamknięty w sobie, z niskimi umiejętnościami nawiązywania kontaktów z ludźmi, bojący się ludzi i robienia czegoś przed innymi, lubiący być zostawiony samemu.

Specyficzną formą nerwicy osób odznaczających się wysokim stopniem introwersji jest wg Junga psychastenia. Introwertyzm jest często mylony z nieśmiałością i osobowością schizoidalną.