Irnerius
Z Wikipedii
Irnerius (1050 – ok. 1125), nazywany jako lucerna juris (pochodnia prawa), był włoskim prawnikiem, założycielem szkoły glosatorów, nauczał w Bolonii prawa rzymskiego w oparciu o Kodeks Justyniana - Corpus Juris Civilis. Nowo odkryte prawo rzymskie zaczęto wykładać po raz pierwszy w Bolonii w 1070, to było przełomowe wydarzenie w historii kultury europejskiej. Jego dzieło Summa Codicis, będące zbiorem komentarzy do Kodeksu Justyniana ustanowiło początki prawa europejskiego.
Na temat jego życia wiadomo niewiele, jego mecenasem była Margrabina Matylda Toskańska, przyjaciółka Papieża Grzegorza VII. Po śmierci Papieża Paschalisa II, bronił praw cesarza Henryka V podczas wyborów papieskich i utrzymywał legalność wyboru Antypapieża Grzegorza VIII przez cesarstwo; po 1116 pojawia się obejmując urzędy podległe cesarzowi; zmarł prawdopodobnie podczas rządów cesarza Lotara II, prawdopodobnie przed 1140.
Irnerius nauczał zgodnie ze sprawdzonymi metodami, jak w nauczaniu Pisma Świętego. Czytał na głos rozdział prawa, które studenci zapisywali i dodawali do tekstu jego komentarze i uwagi wyjaśniające. W ten sposób stał się jednym z pierwszych glosatorów, którzy wyjaśniali prawo. Pandenkty Justyniana stosowane w Bolonii, przytaczane jako Littera Bononiensis, równocześnie z Littera Florentina były rozpowszechniane w całej Europie przez studentów bolońskich.
Według niektórych autorów średniowiecznych (sprawa bardzo kontrowersyjna), Irnerius był autorem streszczenia Novellae Justyniana, znanego jako Authentica. Jego dzieła Formularium tabellionum i Quaestiones zaginęły.
Irnerius był przez długi czas zapomniany; przypomniał go pod koniec XIX w. jeden z niemieckich historyków. W manuskryptach występuje jako: Hirnerius, Hyrnerius, Iernerius, Gernerius, Guarnerius, Warnerius, Wernerius, Yrnerius.
