Jan Fryderyk
Z Wikipedii
Jan Fryderyk zwany Mocnym (1542 - 1600) – książę wołogoski i szczeciński.
Najstarszy (nie licząc zmarłego w dzieciństwie) syn księcia pomorskiego Filipa I, rządzącego częścią księstwa ze stolicą w Wołogoszczy. W 1556 został tytularnym biskupem kamieńskim. Po śmierci ojca w 1560 księstwo wołogoskie pozostawało pod rządami regencyjnymi, a książę przez dwa lata przebywał na dworze cesarza w Wiedniu. Następnie objął rządy w księstwie wołogoskim wraz z bratem Bogusławem XIII. W 1569 jego stryj Barnim XI Stary zrezygnował z władzy i Jan Fryderyk objął księstwo szczecińskie, w którym panował do śmierci. W 1570 był gospodarzem wielkiego kongresu pokojowego w Szczecinie, który zakończył wojnę północną z udziałem Polski, Danii, miast hanzeatyckich, Szwecji i Rosji; skutecznie wystąpił w imieniu cesarza jako pośrednik w rokowaniach. Jednak koszty kongresu i krach finansowy spowodowany bankructwem w 1572 wielkiego domu bankowego Loitzów zrujnowały księstwo: jednym z wierzycieli, którzy nie spłacali długu, była Polska. Mimo to w latach 1575-1577 Jan Fryderyk przebudował w renesansowym stylu Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie. W 1577 ożenił się z Erdmutą, księżniczką brandenburską. Był znanym mecenasem nauki. Utrzymywał bliskie kontakty z Polską. Zmarł bezpotomnie w 1600, pozostawiając księstwo w trudnej sytuacji finansowej bratu Barnimowi XII Młodszemu.
[edytuj] Źródła
- Zygmunt Boras: "Książęta Pomorza Zachodniego",
- Edward Rymar "Rodowód książąt pomorskich",
- Kazimierz Kozłowski, Jerzy Podralski "Gryfici książęta Pomorza Zachodniego"
