Jan Harajda
Z Wikipedii
Jan Harajda (ur. 29 stycznia 1905 Zarichovie na Węgrzech, zm. 13 grudnia 1944 w Ungvárze, obecnie Użhorod) – tłumacz, nauczyciel, prawnik, działacz kultury. Propagator kultury ruskiej oraz subregionu karpackiego.
W ukazujących się publikacjach występuje jako: Janos – na Węgrzech, Jan lub Janusz – w Polsce, Ivan – na Ukrainie.
Syn Andrzeja, nauczyciela szkoły powszechnej i Esteli, ukończył gimnazjum w Szekesfehervar. Studia prawnicze (doktorat) w Budapeszcie w 1928 roku, studia filozoficzne w 1930 na Uniwersytecie w Pecs (Węgry). W latach 30. XX wieku lektor języka węgierskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczył również w gimnazjum w Krakowie.
Tłumacz m.in. na język polski takich książek jak: Legendy i opowiadania Józefa Bartókyego, Historia narodu węgierskiego Jerzego Balanyiego, Młodzieniec dobrze wychowany Tihamera Totha, tłumaczył też na język węgierski m.in. przewodniki. Obywatel Węgier i Polski.
Aresztowany przez hitlerowców w listopadzie 1939 roku, wraz z profesorami Uniwersytetu Jagiellońskiego został osadzony w Sachsenhausen. Po interwencji rządu węgierskiego wiosną 1940 zwolniony z obozu. Wyjechał na Węgry (w dawnych granicach) do Użhorodu. Uczył historii w gimnazjum. W listopadzie 1940 roku został dyrektorem Podkarpackiego Towarzystwa Nauk. Działał jako publicysta, wydawca na rzecz subregionu, kultury, języka. Po wkroczeniu wojsk radzieckich (Armii Czerwonej) został aresztowany w Użhorodzie przez NKWD w listopadzie 1944. Oskarżony jako obywatel Polski i Węgier z paragrafu 58-4 o działania "profaszystowskie" przeciwko komunistycznemu rządowi Związku Radzieckiego został zamordowany w więzieniu w Użhorodzie.
Wspominają go profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego (Jan Gwiazdomorski) w książce Wspomnienia z Sachsenhausen (wyd. 1969, Wydawnictwo Literackie Kraków), Roman Prawocheński "Z Uniwersytetu do Piekła" – "Gazeta Wyborcza", cotygodniowy dodatek Nr 7 (363) z 12 listopada 2000 roku. Życiorys i dokumenty znajdują się w Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
