Jerzy Aleksandrowicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jerzy Aleksandrowicz ur. 3 stycznia 1819 we wsi Kumieciszki, w guberni augustowskiej, zm. 13 stycznia 1894. Nazwisko rodziny brzmiało Alexa, dopiero później zmienione zostało na Aleksandrowicz. Polski botanik, wybitny wykładowca i organizator instytucji związanych z przyrodą.

[edytuj] Biografia

Jerzy Aleksandrowicz był synem zamożnego gospodarza wiejskiego pochodzenia litewskiego. Jego matką była Magdalena z Kluczyńskich. Po uzyskaniu matury w 1839 w Sejnach korzystając ze stypendium rządowego podjął studia na Uniwersytecie Petersburskim. 1843 uzyskał tytuł kandydata nauk przyrodniczych. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako wykładowca w różnych uczelniach w Warszawie.

Pochowany został w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim.

[edytuj] Działalność naukowa i organizacyjna

Na uniwersytecie studiował botanikę, a za rozprawę konkursową Rodzina wrzosowatych Eriaceae okolic Petersburga otrzymał złoty medal. Od 1862 profesor botaniki w Szkole Głównej. W tym samym roku został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Warszawie, gdzie podjęto badania fenologiczne i florystyczne. 1864 przyczynił się do założenia Ogrodu Pomologicznego na Marymoncie. Następnie w latach 1869-1878 wykładał botanikę na Uniwersytecie Warszawskim. Stopień doktora uzyskał za pracę na temat rozwoju grzybów śluzowców. Ciekawie prowadzone zajęcia ze studentami inspirowały ich do podejmowania badań naukowych. Jego znakomity uczeń Jan Rostafiński zajął się badaniem śluzowców i dwa nowo odkryte gatunki nazwał jego imieniem. Inny jego uczeń, Leon Nowakowski był autorem pracy o grzybach niższych.

J. Aleksandrowicz opublikował prace popularno-naukowe na temat chorób zbóż, czy partenogenezy. W 1879 r. założył pierwszą w Polsce Szkołę Ogrodniczą. Przyczynił się do utworzenia w 1884 r. Towarzystwa Ogrodniczego w Warszawie. Interesował się pszczelarstwem i jedwabnictwem. Założył pasieki w Ogrodzie Botanicznym oraz w Ogrodzie Pomologicznym. Zainicjował utworzenie w Warszawie Towarzystwa i Muzeum Pszczelniczego. Od 1887 r. był dyrektorem Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.