John Jellicoe
Z Wikipedii
John Rushworth Jellicoe (ur. 5 grudnia 1859, zm. 20 listopada 1935) - brytyjski admirał.
Urodził się w Southampton, wstąpił do marynarki brytyjskiej Royal Navy jako kadet w 1872. Po raz pierwszy służył bojowo podczas wojny z Egiptem w 1882, następnie w powstaniu bokserów w Chinach. W 1888 został powołany do Admiralicji. W 1893 przeżył jako zastępca dowódcy katastrofę pancernika HMS "Victoria". W latach 1905-1910 pełnił stanowiska związane z administracją finansową marynarki wojennej, walcząc o fundusze na modernizację marynarki i wspierając nowe projekty, jak drednot i okręt podwodny.
W 1911 Jellicoe został zastępcą George Callaghana, dowódcy brytyjskiej floty liniowej Grand Fleet. Na początku I wojny światowej, 4 sierpnia 1914, został awansowany na dowódcę Grand Fleet. Dowodził nią w bitwie jutlandzkiej (1916) walcząc przeciwko niemieckiej flocie, którą dowodził admirał Franz von Hipper , lecz później krytykowano go za nadmierną ostrożność w tej bitwie. W listopadzie 1916 został mianowany Pierwszym Lordem Morskim, na miejsce Henry Jacksona, lecz jego odmowa ustanowienia systemu konwojów doprowadziła do tego, że w 1917 zastąpił go admirał Rosslyn Wemyss, a następnie David Beatty.
Od września 1920 do listopada 1924 był gubernatorem generalnym Nowej Zelandii. W 1918 otrzymał tytuł szlachecki wicehrabiego (viscount), a w 1925 - pierwszego hrabiego Jellicoe (1st Earl Jellicoe).
