Juda (kraina)
Z Wikipedii
Współrzędne: 31°32' N 035°05' E
Juda (właściwie Judea, hebr. יהודה, Yəhuda; arab. سامريّون, Sāmariyyūn ) - górzysta kraina geograficzna położona w historycznej środkowej części Izraela. Obecnie terytorium podzielone pomiędzy Izrael a Autonomię Palestyńską.
[edytuj] Geografia
Judea to górzysty rejon, który można scharakteryzować jako górzystą pustynię. Wzniesienia dochodzą do wysokości 1.020 metrów n.p.m. (góra Hebron na południu). Wzgórza obniżają się w kierunku południowym dochodząc do wysokości 400 metrów n.p.m.
Geograficznie rejon można podzielić na: wzgórza Hebronu, siodło Jerozolimy, wzgórza Betlejem i pustynię Judzką, która dochodzi do Morza Martwego.
Na południu Judea przechodzi w pustynię Negew, na której dominują nagie skaliste szczyty oraz potężne płaskowyże poprzecinane głębokimi kanionami.
Głównymi miastami Judei są: Jerozolima, Betar Illit, Betlejem, Efrata, Gush Etzion, Jerycho i Hebron.
[edytuj] Historia
Państwo Izraelitów ze stolicą w Jerozolimie istniejące między X a V w. p.n.e. Powstało po śmierci króla Salomona i rozpadzie Izraela (ok. 930 p.n.e.) na królestwo północne (Izrael) ze stolicą w Samarii i południowe (Judę) ze stolicą w Jerozolimie. Juda podbita została przez władcę babilońskiego Nabukadnezara II (Nabuchodonozora II) w 586 p.n.e., a znaczna część jej ludności została uprowadzona do Babilonu (niewola babilońska Żydów). Po podbiciu państwa babilońskiego przez Persów Juda została przekształcona w perską prowincję Jehud o dużym stopniu autonomii. Po jej zajęciu przez Aleksandra Macedońskiego w roku 332 p.n.e. upowszechniła się grecka nazwa Judy, Judea.
W odległości około 11 km na południe od Jerozolimy król Herod I Wielki wybudował na wzgórzu swój pałac i fortecę Herodion. U podnóża góry powstało miasto, w którym król został pochowany.
