Kabel koncentryczny
Z Wikipedii
Kabel koncentryczny (ang. coaxial cable) – przewód miedziany otoczony izolacją, wspólnym ekranem oraz zewnętrzną koszulką ochronną, wykorzystywany np. jako medium transmisyjne w sieciach Ethernet (np. 10BASE5) z szybkością do 10 Mb/s, w instalacjach antenowych do radia i telewizora, jak również w aparaturze pomiarowej. Typowy kabel koncentryczny ma impedancję 50Ω, choć w instalacjach antenowych powszechna jest wartość 75Ω. Kabel koncentryczny jest najczęściej określany przez wojskowy numer specyfikacyjny rozpoczynający się od liter RG: np. RG-58A/U, RG-62/U, itd. Kable o różnych numerach RG mają różne charakterystyki fizyczne i elektryczne.
Do łączenia kabli koncentrycznych stosuje się złącza typu BNC, TNC, N, F, SMA oraz inne. Złącza BNC niezbyt dobrze nadają się do wyższych częstotliwości ze względu na "przeciekanie" sygnału ze względu na brak gwintu w złączu.
1. przewód,
2. izolacja wewnętrzna,
3. oplot (ekran),
4. izolacja zewnętrzna.
[edytuj] Zastosowanie
Oprócz sieci komputerowych, krótki kabel koncentryczny znajduje zastosowanie sprzęcie wideo, amatorskich urządzeniach krótkofalowych oraz w elektronicznych pomiarowych.
Długi kabel koncentryczny znajduje zastosowanie w sieciach radiowych i telewizyjnych, jednak jest wypierany przez światłowody, T1/E1 i łączność satelitarną. Wciąż używany jest do przenoszenia sygnałów telewizji kablowej.
Mikroskopijne kable koncentryczne używane są w urządzeniach użytkowych, wyposażeniu wojskowym oraz w ultradźwiękowych urządzeniach badawczych.
