Karol Badecki
Z Wikipedii
Karol Józef Badecki (ur. 28 stycznia 1886 we Lwowie, zm. 11 lutego 1953 w Krakowie), polski historyk literatury, bibliotekoznawca, badacz dziejów Lwowa.
Był synem Szymona Tadeusza (kierownika oddziału archiwum miejskiego we Lwowie) i Teofili z Buczków. Kształcił się w V i VI gimnazjum we Lwowie, następnie studiował historię i filologię polską na Uniwersytecie Lwowskim (1904-1909). Po studiach pracował jako nauczyciel języka polskiego w gimnazjach lwowskich, w 1912 obronił doktorat na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie pracy Jan Rybiński, poeta polski XVI wieku, żywot i dzieła z przydaniem informacji o innych Rybińskich. Przez kilkadziesiąt lat pozostawał związany z Archiwum Akt Dawnych we Lwowie - był początkowo pracownikiem naukowym (1914-1916), następnie archiwariuszem (1916-1920), zastępcą dyrektora (1920-1937), wreszcie dyrektorem (1937-1944). Uwzględniając wymogi współczesnej mu archiwistyki dokonał unowocześnienia Archiwum Akt Dawnych oraz znacznie wzbogacił jego bibliotekę. W latach 1937-1944 był także dyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Lwowa. W 1944 został starszym bibliotekarzem Biblioteki Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie.
W 1945 przeniósł się do Krakowa. Podjął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim, został kierownikiem księgozbiorów Biblioteki Jagiellońskiej; zajął się m.in. uporządkowaniem materiałów zwożonych do Biblioteki Jagiellońskiej w pierwszych latach po II wojnie światowej. W 1948 został profesorem tytularnym UJ, przeniósł się jednocześnie na dwa lata do Wrocławia na stanowisko dyrektora Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. Od 1950 był kustoszem Biblioteki Jagiellońskiej. Prowadził na uniwersytecie wykłady z bibliotekoznawstwa i archiwistyki.
Był członkiem towarzystw i akademii naukowych; w 1938 został członkiem-korespondentem PAU, w 1945 członkiem-korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od 1922 był członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, ponadto należał do Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. W 1926 został uhonorowany nagrodą Towarzystwa Naukowego we Lwowie za pracę Literatura mieszczańska w Polsce XVII wieku; za całokształt pracy naukowej w dziedzinie bibliografii oraz historii literatury otrzymał ponadto nagrodę państwową II stopnia (1950).
Zainicjował badania polskiej XVII-wiecznej literatury mieszczańskiej. Odkrył wiele zabytków literatury mieszczańskiej, opracował i wydał kilka monografii (Polska komedia rybałtowska, 1931; Polska liryka mieszczańska, 1936; Polska fraszka mieszczańska, 1948; Polska satyra mieszczańska, 1950). Zajmował się inwentaryzacją bibliotek z dawnych dworów, m.in. Lubomirskich z Przeworska i Potockich z Krzeszowic.
Niektóre publikacje:
- Aleksander Fredro a Zygmunt Krasiński (1910)
- Średniowieczne ludwisarstwo lwowskie (1921)
- Literatura mieszczańska w Polsce XVII wieku (1925)
- Biblioteka miasta Lwowa (1926)
- Zabytki i instytucje kulturalne Lwowa (1927)
- Zabytki literatury mieszczańskiej w Bibliotece Kórnickiej (1928)
- Z badań nad literaturą mieszczańsko-ludową XVII wieku (1951)
Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
