Kazimierz Chromiński
Z Wikipedii
Płk Kazimierz Fortunat Chromiński urodził się 14 lutego 1874 r. we wsi Wolica (pow. rówieński) na Wołyniu, w rodzinie ziemiańskiej. Zmarł w wyniku odniesionych ran 21 września 1939 r. w szpitalu w Chełmie.
Syn Andrzeja i Marii z Wołoszynowskich.
Ukończył szkołę realną (6 klas) w Równem, gdzie uzyskał świadectwo, a następnie wstąpił do armii carskiej.
[edytuj] Służba w armii carskiej
Przygodę z wojskiem rozpoczął jako ochotnik w 127-ym Pułku Putivlskim, do którego trafił 9 marca 1892 r. Ukończył 2-letnią Szkołę Junkierską w Wilnie w I-szym rzędzie (10 sierpnia 1896), półroczną Szkołę Saperską w Kijowie oraz półmiesięczną korpusową polową Pojestkę. 1 września 1896 r. otrzymał promocję oficerską na stopień podporucznika piechoty. 14 października 1900 r. objął swoje pierwsze dowództwo-został mianowany dowódcą ochotniczej komendy. 15 maja 1903 r. został awansowany na stopień porucznika i pełnił funkcję naczelnika komendy wywiadowców, którą dowodził do 17 listopada 1904 r. W międzyczasie (6 czerwca 1904) otrzymał Oficerską Strzelecką Nagrodę. Wybuchła wojna z Japonią. 12 stycznia 1905 r. por. Chromiński został odkomenderowany na Daleki Wschód, gdzie mianowano go dowódcą ochotniczej komendy wywiadowców w 10 Pułku Strzelców Wschodnich. Komendą dowodził do 16 marca 1906 r. W walkach przeciwko Japonii wykazał się wielką odwagą i sprawnym dowodzeniem. Posypały się pierwsze medale: - Św. Stanisława 3 st. z mieczami i kokardą (15.06.1905), - Św. Anny 4 st. z nadpisem „Za Męstwo” (08.07.1905), - Św. Anny 3 st. z mieczami i kokardą (23.09.1905). Po zakończeniu działań wojennych przeniesiony został z powrotem do 127 Putivlskiego Pułku (9 września 1906). 2 lipca 1907 r. objął dowództwo komendy wywiadowców. 10 października 1907 r. otrzymał awans na stopień podkapitana. 10 maja 1912 r. został odznaczony orderem Św. Stanisława 2 st. 15 października 1913 r. został wyznaczony na dowódcę 12-tej kompanii ze starszeństwem. 6 lipca 1914 r. otrzymał awans na stopień kapitana. W owym czasie doszło do jednego z najkrwawszych konfliktów zbrojnych-wybuchła pierwsza wojna światowa. 40-letniemu wówczas kapitanowi armii carskiej przyszło stawić czoła armiom Cesarstwa Niemieckiego i Cesarstwa Austro-Węgier. 27 listopada 1914 r. kpt. Chromiński dowodził swoją kompanią w bitwie pod wsią Grodkowice. W bitwie tej wykazał się wielkim zaangażowaniem i odwagą, został ranny w głowę, brzuch i nogę. Za odznaczenie się w boju otrzymał awans do rangi podpułkownika (pomijając stopień majora). 28 lipca 1915 r. ppłk Chromiński objął dowództwo 12 Pułku Piechoty. 1 marca 1916 r. uzyskał awans na stopień pułkownika. 27 listopada 1916 r. otrzymał rozporządzenie od cara Mikołaja II zformowania i objęcia dowództwa 302 Pułku Piechoty. Za walkę z państwami centralnymi otrzymał kolejne medale: - Św. Anny 2 st. z mieczami (28.12.1914), - Św. Jerzego 4 st. (z rozkazu kapituły tego orderu 15.01.1915), - Św. Włodzimierza 4 st. z mieczami (11.02.1915). 11 maja 1917 r. płk Kazimierz Chromiński został przeniesiony do 1 Polskiej Dywizji Strzelców. 15 czerwca 1917 r. objął dowództwo 2 Polskiego Pułku Piechoty. W pięć miesięcy później-15 listopada 1917 r. został przeniesiony do 1 Polskiego Korpusu gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. 26 kwietnia 1918 r. mianowany został pomocnikiem dowódcy Legii Oficerskiej.
[edytuj] Służba w odrodzonym Wojsku Polskim
Służbę oficerską dla ojczyzny płk Chromiński rozpoczął w dniu 7 grudnia 1918 r. (Dziennik Rozk. Nr 2 § 50). W tym dniu został mianowany dowódcą 22 Pułku Piechoty, który stacjonował w Siedlcach.
Zobacz też: 22 Pułk Piechoty
