Konstanty Pawłowicz
Z Wikipedii
Konstanty Pawłowicz (ur. 8 maja 1779, zm. 27 czerwca 1831) - wielki książę rosyjski z dynastii Romanowów, następca tronu rosyjskiego w latach 1801-1823, wielkorządca Królestwa Polskiego, poseł na Sejm Królestwa Kongresowego od 1819[1].
[edytuj] Życiorys
Był drugim synem cara Pawła I i bratem carów: Aleksandra I i Mikołaja I. W 1823 roku zrezygnował z praw do tronu rosyjskiego, przysługujących mu na wypadek śmierci starszego brata. Niemniej w 1825, po śmierci Aleksandra I, Mikołaj wysłał jednak do niego wiadomość wzywającą do wstąpienia na tron, tytułując go cesarzem Konstantym I. Konstanty odmówił wtedy ponownie. Nie wiedzieli jednak o tym dekabryści, którzy wywołali w grudniu 1825 powstanie przeciwko Mikołajowi w obronie praw do tronu Konstantego. W latach 1815-1830 był wodzem naczelnym wojska polskiego i faktycznym wielkorządcą Królestwa Polskiego. Podlegały mu także garnizony wojsk rosyjskich w zachodnich guberniach Rosji. Zasłynął zaprowadzeniem w armii patologicznej dyscypliny, dawał przykłady sadyzmu, będącego przyczyną wielu samobójstw unoszących się honorem polskich oficerów. Zwalczał polskie ruchy wolnościowe, rozbudował siatkę tajnej policji rosyjskiej w Polsce.
W nocy 29 listopada 1830, jego osoba była głównym celem ataku spiskowców. Jednak udało mu się uciec z warszawskiego Belwederu w przebraniu kobiety. Po wybuchu powstania listopadowego na czele korpusu rosyjskiego uszedł do Rosji, wkrótce zmarł na przywleczoną przez wojska rosyjskie cholerę.
Jego pierwszą żoną była księżna Julia Sachsen-Coburg, z którą rozwiódł się w 1820, by poślubić Joannę Grudzińską, którą uczynił księżną łowicką.
Konstanty Pawłowicz nie był jedynym wielkim księciem, który odmówił przyjęcia tronu rosyjskiego: na taki sam krok zdecydował się w 1917 roku Michał Aleksandrowicz.
| Poprzednik Aleksander I Romanow |
 |
wielki książę Rosji 1825 |
|
Następca Mikołaj I Romanow |
