Konstantyn Dominik
Z Wikipedii
Konstantyn Dominik (ur. 7 listopada 1870, zm. 7 marca 1942) – biskup pomocniczy w diecezji chełmińskiej, pierwszy biskup Kaszuba w odrodzonej Polsce, społecznik i patriota.
Urodzony w Gnieżdżewie koło Pucka na Kaszubach w rodzinie chłopskiej, w najstarszym domu we wsi, pochodzącym z połowy XVIII w.
Uczęszczał do Collegium Marianum w Pelplinie oraz do gimnazjum w Chełmnie gdzie zdał maturę w 1893 r. W okresie nauki gimnazjalnej należał do tajnego Towarzystwa Filaretów, którego był jednym z najbardziej aktywnych członków. Seminarium Duchowne w Pelplinie ukończył w 1897 r. Po święceniach kapłańskich był wikariuszem w Starych Szkotach (obecnie dzielnica Gdańska), później kapelanem i prefektem gimnazjum żeńskiego w Chełmnie, następnie zaś opiekunem duchowym Collegium Albertinum w tymże mieście. Od 1911 r. sprawował funkcję wicerektora w Seminarium Duchownym w Pelplinie, a w latach 1920-1932 funkcję rektora. W tym czasie był także wykładowcą liturgiki, homiletyki i teologii pastoralnej. Był radcą w Kurii Biskupiej i sędzią prosynodalnym. Jeszcze w okresie zaborów należał do wielu polskich organizacji i stowarzyszeń świeckich oraz kościelnych, np. Towarzystwo Pomocy Naukowej, Polska Liga Przeciwalkoholowa i Sodalicja Mariańska.
20 stycznia 1928 r. ks. Konstantyn Dominik został mianowany przez papieża Piusa XI biskupem pomocniczym w diecezji chełmińskiej.
Do września 1939 był m.in. rektorem seminarium (do 1932 roku), dziekanem Kapituły Katedralnej (od czerwca 1928 roku), dyrektorem Związku Towarzystw Dobroczynnych (do 1930 roku), pierwszym referentem kurii, dyrektorem Diecezjalnych Dzieł Misyjnych, cenzorem ksiąg religijnych, wikariuszem generalnym. Za działalność społeczną władze II Rzeczypospolitej przyznały mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
Od września do grudnia 1939 r. sprawował rządy w diecezji. Internowany przez Niemców 31 stycznia 1940 r. i z powodu ciężkiej choroby (anemia złośliwa) umieszczony został w szpitalu, a następnie w klasztorze ss. elżbietanek w Gdańsku, gdzie zmarł. Pochowany został na cmentarzu w Oruni. Po 7 latach jego zwłoki zostały ekshumowane i przewiezione do Pelplina, gdzie złożono je obok kwatery pomordowanych księży z ówczesnej diecezji Chełmińskiej.
Od 1965 r. toczy się w Watykanie proces kanoniczny o jego beatyfikację, w 1979 r. ukazał się dekret o procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego Księdza Biskupa Konstantyna Dominika.
