Krystyna Siesicka

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Krystyna Siesicka - (ur. 22 listopada 1928 w Dęblinie) - prozaik, autorka utworów dla młodzieży.

Ukończyła Studium Dziennikarskie ANP w Warszawie. W latach 1949-1950 redaktorka miesięcznika "Horyzonty Techniki", w latach 1952-1954 urzędniczka Biura Współpracy Kulturalnej z Zagranicą.

[edytuj] Nagrody

1973 - nagroda Prezesa Rady Ministrów
2000 - Medal Polskiej Sekcji IBBY
Medal Komisji Edukacji Narodowej
liczne nagrody w plebiscytach i konkursach w latach 1967 - 1979
Harcerska Nagroda Literacka
Krzyż za zasługi dla ZHP
nigdzie o niej nic nie ma tylko tu <lol>

[edytuj] Twórczość

1966 Zapałka na zakręcie (debiut)
1966 Przez dziurkę od klucza
1966 Jezioro osobliwości
1967 Czas Abrahama
1968 Beethoven i dżinsy
1968 albo 1969 Urszula (opowiadanie)
1969 Zapach rumianku
1969 Fotoplastykon
1970 Ludzie jak wiatr
1971 Sabat czarownic
1971 Agnieszka
1970 albo 1971 Być babim latem (opowiadanie)
1972 Katarzyna
1972 Łukasz (opowiadanie; na jego podstawie nakręcono film telewizyjny w latach 70.)
1971 albo 1972 Obok mnie
1973 Możesz iść (opowiadanie)
1974 Słoneczny, pogodny ranek (opowiadanie)
1980 Nieprzemakalni
1982 Między pierwszą a kwietniem
1983 Moja droga Aleksandro
...nie ma z kim tańczyć...
-?...-zapytał czas
Chwileczkę, Walerio...
Dziewczyna mistrza gry (w 2000 wpisana na Listę Honorową IBBY)
Drzwi do lasu
Falbanki
Woalki
Wachlarze
Kapryśna Piątkowa Sobota
Pamiętaj, że tam są schody!
Parada fiołków
Pejzaż sentymentalny
Gorzkie słodkie pocałunki
Słoneczniki
Trzynasty miesiąc poziomkowy
W stronę tamtego lasu
Wielki jarmark
Wróć, Aleksandrze!
Patussa
Piosenka koguta
Mój ocean niespokojny

[edytuj] Ciekawostki

Powieść Fotoplastykon zawiera epizod gdzie jeden z bohaterów mając wziąć udział w programie telewizyjnym godzi się pokazać za opłatą język "milionom telewidzów". Suma, za którą godzi się to zrobić, początkowo "marne dwie dychy", zmieniała się kilka razy począwszy od lat 80., z powodu postępującej inflacji i późniejszej denominacji złotego. Skądinąd o ile w 1969 roku rzeczywiście nie było jeszcze magnetowidów w telewizji (a tylko telerecording) i programy leciały na żywo, to bardzo szybko to zniknęło. Jak zauważa Zdzisław Rurarz w Byłem doradcą Gierka: W telewizji peerelowskiej, poza nielicznymi wyjątkami, nie występuje się na żywo.