László Szabó

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

László Szabó
Państwo	Węgry
Data urodzenia	19 marca 1917
Miejsce urodzenia	Budapeszt
Data śmierci	8 sierpnia 1998
Miejsce śmierci	Budapeszt
Tytuł szachowy (rok nadania)	arcymistrz (1950)

László Szabó (ur. 19 marca 1917 w Budapeszcie, zm. 8 sierpnia 1998 w Budapeszcie) – węgierski szachista, arcymistrz od roku 1950.

W wieku osiemnastu lat zdobył swój pierwszy z dziewięciu tytułów mistrza Węgier. W 1935 r. zadebiutował w reprezentacji Węgier na olimpiadzie szachowej w Warszawie. Na kolejnej olimpiadzie w 1937 r. w Sztokholmie zdobył dwa srebrne medale, drużynowy i indywidualny na drugiej szachownicy. W 1939 r. zwyciężył w tradycyjnym turnieju w Hastings, wyprzedzając Maxa Euwego i Vasję Pirca. Lata II wojny światowej przeżył w nieludzkich warunkach, uwięziony w obozie pracy.

Po wojnie został zawodowym szachistą, brał udział w prestiżowych turniejach międzynarodowych i rozgrywkach o mistrzostwo świata, do końca lat 50-tych znajdując się w ścisłej światowej czołówce. W 1948 r. zajął II miejsce w turnieju międzystrefowym w Saltsjöbaden^[1] i awansował do turnieju pretendentów, który ukończył na IX miejscu^[2]. W 1948 i 1950 r. ponownie wygrał turniej w Hastings. W 1950 roku zajął II miejsce w memoriale Dawida Przepiórki w Szczawnie-Zdroju, za Paulem Keresem, a przed Markiem Tajmanowem, Igorem Bondarewskim i Jefimem Gellerem. W tymże roku Międzynarodowa Federacja Szachowa przyznała mu tytuł arcymistrza. W latach 1952 i 1955 ponownie zajmował premiowane miejsca w turniejach międzystrefowych. Największy sukces odniósł w 1956 na turnieju pretendentów w Amsterdamie, plasując się na III miejscu, za przyszłym mistrzem świata, Wasilijem Smysłowem i Paulem Keresem. Wyprzedził wówczas tak wybitnych szachistów, jak Borys Spasski, Tigran Petrosjan i Dawid Bronstein^[3].

Do 1979 r. uczestniczył w prawie 100 turniejach międzynarodowych, z których ponad 20 ukończył na I miejscu. Jedenastokrotnie reprezentował Węgry na olimpiadach szachowych (pięciokrotnie na pierwszej szachownicy), zdobywając trzy medale w drużynie i trzy indywidualnie^[4].

W 1982 roku opublikował książkę 50 év – 100000 lépés (50 lat – 100000 posunięć), która w tłumaczeniach na angielski i niemiecki nosi tytuł Moje najlepsze partie szachów.