Lemat Riemanna
Z Wikipedii
Lemat Riemanna
Niech f(x) będzie funkcją rzeczywistą, zmiennej rzeczywistej ciągłą w przedziale [a;b] za wyjątkiem skończonej ilości punktów. Ma miejsce następująca równość:
Dowód
1. Dla funkcji tożsamościowo równej 1
w związku z tym twierdzenie jest prawdziwe dla funkcji f(x) = 1
2. Dla funkcji f(x) = x
3. Dla funkcji liniowej f(x) = ax + b Słuszność twierdzenia dla tak określonej funkcji wynika z punktów 1 i 2 oraz własności liniowości całki oznaczonej.
4. Dla funkcji przedziałami liniowej Jeżeli funkcja jest liniowa w skończonej ilości podprzedziałów przedziału [a; b] to na mocy 3 jest w każdym z tych podprzedziałów jest słuszny lemat Riemmana wskutek czego twierdzenie jest słuszne w przedziale [a; b]
5. Dla funkcji ciągłej na przedziale [a;b]
Można przypuszczać że funkcję ciągłą na [a;b] da się aproksymować za pomocą funkcji przedziałami liniowej z dowolną dokładnością. Oczywistym jest wówczas że lemat Riemmana (na podstawie punktu 4) jest prawdziwy także dla dowolnej funkcji ciągłej.
Istotnie w tym przypadku intuicja nie zawodzi, co można wykazać przeprowadzając poniższe rozumowanie.
Jeżeli funkcja jest ciągła na [a;b] to (na mocy twierdzenia Cantora) jest jednostajnie ciągła na [a;b] (przedział ten jest zbiorem zwartym).
Wybierzmy pewną liczbę є, wybór ten pociąga za sobą istnienie pewnej liczby δ, takiej że dla dowolnych wartości , fakt | x1 − x2 | < δ pociąga za sobą | f(x1) − f(x2) | < ε, obierzmy następnie liczby a=c_0 < c_1 < ... < c_n = b </math> w taki sposób aby | cn − cn − 1 | < δ. Wyobraźmy sobie funkcję φ(x) liniową w każdym z przedziałów [cn − 1;cn] i o własności f(cn) = φ(cn) Weźmy x należączy do przedziału [cn − 1;cn] Korzystając z faktu że φ jest liniowa wiemy, iż φ(x) leży pomiędzy φ(cn − 1) i φ(cn) dlatego liczba φ(x) - f(x) leży pomiędzy liczbami φ(cn − 1) − f(x) i φ(cn) − f(x) które mają moduł mniejszy od ε. Co za tym idzie:
| φ(x) − f(x) | < ε
Wynika z tego, że dla dowolnej ciągłej funkcji f(x) można znaleźć taką funkcję φ(x) taką że:
przedziałami liniową, to znaczy (na mocy 4) spełniającą lemat Riemanna:
czyli:
Co dowodzi słuszności twierdzenia dla funkcji ciągłej
6. Dla funkcji posiadającej jeden punkt nieciągłości w punkcie c.
Całkę występującą w twierdzeniu rozbijamy na sumę całek:
Przy czym funkcje φ1(x),φ2(x) są równe funkcji f(x) (odpowiednio) na przedziale [a, c) i (c, a] a w punkcie c są uzupełnione tak aby były ciągłe w przedziałach [a, c] i [c, b] (korzystam z faktu, iż zmiana wartości w skończonej ilości punktów funkcji podcałkowej nie zmienia wartości całki).
Funkcje φ1(x),φ2(x) są ciągłe więc (na mocy 5) przechodząc z ν do nieskończoności otrzymujemy tezę twierdzenia (równość jest zachowana w przejściu granicznym).
7. Dla funkcji posiadającej skończoną ilość punktów nieciągłości. Dzieląc przedział [a; b] na skończoną ilość podprzedziałów w których funkcja f(x) ma tylko jeden punkt nieciągłości na mocy 6. otrzymujemy tezę twierdzenia.