Linia wiecznego śniegu
Z Wikipedii
Linia wiecznego śniegu, granica wiecznego śniegu - wysokość, wyrażona w metrach n.p.m., powyżej której co najmniej 50% powierzchni pokrytej jest śniegiem przez cały rok. Obszar taki charakteryzuje się tym, że roczny opad śniegu nie ulega całkowitemu stopieniu w cieplejszych porach. Położenie granicy wiecznego śniegu zależy głównie od czynników:
- klimatycznych, zwłaszcza średniej temperatury lata i ilości opadów atmosferycznych (klimatyczna granica wiecznego śniegu),
- pogodowych (sezonowa granica wiecznego śniegu)
- geomorfologicznych: rzeźba terenu, nachylenie, ekspozycja itp. (orograficzna granica wiecznego śniegu).
Na kuli ziemskiej wysokość, na której przebiega ta granica jest zróżnicowana: na terenach polarnych sięga ok. 200 - 1000 m n.p.m., na Grenlandii i Antarktydzie schodzi do poziomu morza; w strefie umiarkowanej występuje na wysokości ok. 800 - 3200 m n.p.m., w strefie zwrotnikowej 5000 - 6000 m n.p.m., zaś na równiku obniża się wskutek zwiększonych opadów do ok. 4500 - 5000 m n.p.m.
Powyżej linii wiecznego śniegu mogą tworzyć się lodowce, w tym wypadku stanowi ona dolną granicę pola firnowego.
