Lodowiec dolinny
Z Wikipedii
Lodowiec dolinny to typ lodowca górskiego. Składa się on z pola firnowego i wypływającego z niego pojedynczego jęzora lodowcowego.
Lodowce w głęboko wyciętych dolinach obszarów górskich płyną w postaci strumieni lodowych. Chociaż lód lodowcowy jako całość poddaje się podczas płynięcia plastycznym odkształceniom, to jednak w przypadku przemieszczania się ponad załomem w podłożu lub wzdłuż zboczy dolin, gdzie rośnie tarcie, tworzą się w nim pęknięcia i szczeliny.
Lód jest w stałym ruchu. Kształt szczelin się zmienia, niektóre z nich się zamykają, a nowe otwierają. Ruch lodowca związany z ciągłym przyrostem lodu w jego górnej, alimentacyjnej części. Jego źródłem jest śnieg z opadów atmosferycznych lub lawin, który pod wpływem własnego ciężaru przeobraża się w firn, a następnie rekrystalizuje w lód lodowcowy. Pod naciskiem nowo utworzonego lodu istniejące partie są stopniowo wypychane w dół doliny.
Powyżej lodowca widzialna jest granica kolorystyczno-krajobrazowa, oddzielająca jaśniejszy obszar poniżej od ciemniejszego powyżej. Wyznacza ona dawny zasięg pionowy lodu. Niższe partie stoków zawdzięczaja swą barwę odsłonięciu świeżej skały przez przemieszczający się lodowiec, wyższe pokryte są rumowiskiem powstałym przez wietrzenie mrozowe. W szczytowych partiach znajdują się liczne małe lodowce cyrkowe, wypełniające zagłębienia powstałe przez erozyjną działalność lodu.
Na terenie obecnej Polski, lodowce dolinne istniały w plejstocenie w Tatrach (kilka km. długości) oraz wypełniały niektóre doliny w Karkonoszach. Obecnie na terenie Polski tego rodzaju lodowce nie występują.
