Lodowy Szczyt

Z Wikipedii

Współrzędne: zobacz na mapie

Lodowy Szczyt
Lodowy Szczyt widziany z odległego Mnicha. Wierzchołki Lodowego i Lodowej Kopy nieco schowane w chmurze.
Państwo	Słowacja, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2 627 m n.p.m.
Szerokość geograficzna	49°11' 56'' N
Długość geograficzna	20°10' 56'' E
Data zdobycia	1843
Zdobyta przez	John Ball, Wilhelm Richter, Carl Ritter

Lodowy Szczyt (słow. Ľadový štít) – najwyższy (wysokość 2627 m n.p.m.) szczyt w głównej grani Tatr. (Wyższy od niego jest należący do masywu Gerlacha wierzchołek położny w głównej grani - Zadni Gerlach).

Lodowy Szczyt jest trzecim, co do wysokości (po Gerlachu 2654 m n.p.m. i Łomnicy 2632 m n.p.m.) szczytem tatrzańskim. Silnie rozczłonkowany, opada graniami do Doliny Jaworowej (Javorová dolina) rozdzielając wiszące dolinki: Zadnią (Zadná Javorová), Suchą (Suchá) i Śnieżną (Ľadová). Południowo wschodnie ściany masywu górują nad Doliną Zimnej Wody (Malá studená dolina). Masyw oddzielony są od Małego Lodowego Szczytu (Široká veža) Lodową Przełęczą (Sedielko) a od szczytu Baranie Rogi (Baranie Rohy) – Śnieżną Przełęczą (Ľadové sedlo), 2341 m n.p.m.

W masywie Lodowego Szczytu, wydzielone przełęczami znajdują się m.in. (w kierunku od Lodowej Przełęczy):

• Kopa Lodowa (Malý Ľadový štít), od której odchodzą dwie granie boczne: Michałkowa Grań i Lodowa Grań
• przełęcz Lodowa Szczerbina (Ľadová štrbina),
• Lodowy Szczyt, odchodzi od niego Sobkowa Grań nazywana też: Sucha Grań (Suchý hrebeň)
• przełęcz Ramię Lodowego (Ľadová priehyba) 2420 m n.p.m.,
• Lodowy Zwornik (Zadný Ľadový štít) 2507 m n.p.m., odchodzi od niego Kapałkowa Grań (Ľadové veže)
• Lodowa Przełęcz Wyżnia (Vyšné Ľadové sedlo),
• Śnieżny Szczyt (Snehový štít) 2464 m n.p.m., odchodzi od niego Śnieżna Grań (Snehové veže)
• Śnieżna Przełęcz,
• Śnieżny Zwornik,

Dno Śnieżnej Doliny pokrywają wieczne śniegi. Naukowcy określili je jako wieczne pola firnowe (Kapałowe Śnieżniki). Masyw Lodowego Szczytu jest najbogatszym w Tatrach skupiskiem roślinności turniowej. Naliczono 85 gatunków, z czego 30 osiąga najwyższe w tatrach wysokości występowania.

Lodowy Szczyt najokazalej prezentuje się od strony Podhala. Od południa, widziany w towarzystwie Łomnicy i Kieżmarskiego Szczytu nigdy nie budził takich emocji jak wśród polskich taterników. Na szczyt próbował wejść (bez sukcesu) już Stanisław Staszic. Pierwsze odnotowane wejście: John Ball, Wilhelm Richter, Carl Ritter, nie znany z nazwiska węgierski malarz z trzema przewodnikami z Jurgowa 1843, zimą (podczas zadymki śnieżnej): Teodor Wundt, Jakob Horvay 28 grudnia 1891. Na szczycie był też ks. Józef Stolarczyk w 1867. Wejście odnotował w księdze parafialnej jako pierwsze pokonanie szczytu (nie posiadał informacji o zdobyciu go przez Anglika J. Balla).

Nazwa szczytu najprawdopodobniej związana jest z polami długo utrzymującego się lodu i śniegu. Ze szczytem wiąże się też kilka legend. Stoki Lodowego Szczytu i Śnieżna Dolina były miejscem poszukiwań legendarnych skarbów. Potężny Masyw Lodowego Szczytu widziany od południa, z okolic Bukowiny Tatrzańskiej