Majer Bałaban
Z Wikipedii
Majer Bałaban (ur. 1877 w Lwowie, zm. 1942 lub 1943 w Warszawie) - historyk orientalista, najwybitniejszy badacz dziejów Żydów w Polsce, rabin, współredaktor Nowego Życia, pedagog.
Studiował historię i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim pod kierunkiem Szymona Aszkenazego. Doktorat obronił w 1904.
W czasie I wojny światowej pełnił posługę rabina wojskowego w armii austriackiej na terenie Lublina.
Po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie był współzałożycielem i rektorem utworzonego z inicjatywy partii Mizrachi, Seminarium Rabinicznego "Tachkemoni" {Wiedza}. Z pracy w seminarium zrezygnował w 1930, po konflikcie z Mojżeszem Sołowiejczykiem, który oskarżył Bałabana o negatywny wpływ na młodzież.
Współtworzył Instytutu Nauk Judaistycznych w Warszawie, którego był profesorem od 1928. Wykładał na Wolnej Wszechnicy Polskiej, w żydowskim gimnazjum Ascola, a od 1936 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.
Po wybuchu II wojny światowej, znalazł się w getcie warszawskim, gdzie kierował Wydziałem Archiwalnym Judenratu. Zmarł w nieustalonych okolicznościach, według jednej z teorii popełnił samobójstwo. Został pochowany na cmentarzu żydowskim w Warszawie przy ulicy Okopowej.
Był autorem kilkudziesięciu książek uchodzących za najważniejsze dzieła podejmujące tematykę kultury i obyczajów polskich żydów, między innymi:
- Żydzi lwowscy na przełomie XVI i XVII wieku (1906),
- Dzielnica żydowska we Lwowie" (patrz fragment na stronie www.lwow.home.pl) (1909),
- Dzieje Żydów w Galicyji i w Rzeczypospolitej Krakowskiej 1772-1868 (1916),
- Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1655"(1931, wyd. II 1936),
- Z historii Żydów w Polsce (1920),
- Zabytki historyczne Żydów w Polsce" (1929),
- Bóżnice obronne na wschodnich kresach Rzeczypospolitej (1927).
