Michał Grabowski (powieściopisarz)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Michał Grabowski (pseud. Edward Tarsza) (ur. 25 września 1804 we wsi Złotyjowie na Wołyniu, zm. 19 listopada 1863 w Warszawie ), polski powieściopisarz, publicysta i krytyk literacki.

[edytuj] Okres nauki i kariera

Pierwsze nauki pobierał w Romanowie u jezuitów. W szkole bazyliańskiej w Humaniu przyjaźnił się z Zaleskim i Goszczyńskim, razem z nimi powołując do życia tak zwaną „szkołę ukraińską”. Kształcił się w Odessie i Warszawie, gdzie w latach (1822—1825) był urzędnikiem komisji wyznań religijnych i oświecenia, następnie przebywał głównie na Ukrainie. W roku 1863 za rządów Wielopolskiego powołany na dyrektora Komisji Oświecenia i Wyznań.

[edytuj] Twórczość

Pierwsze artykuły krytyczne ogłaszał od roku 1825, obok Mochnackiego był jednym z najwybitniejszych i najwpływowszych krytyków w duchu romantycznym („Myśli o literaturze polskiej” 1828). Po upadku powstania listopadowego coraz bardziej oddalał się od demokratycznych ideałów współtowarzyszy młodości, aby od roku 1841 pod wpływem zwłaszcza przyjaźni z Henrykiem Rzewuskim stać się rzecznikiem poglądów zachowawczych. Zbiorowe wydanie pism krytycznych: „Literatura i krytyka” (4 tomy, 1837—1840), „Korespondencja literacka” (2 tomy, 1842—1843), „Artykuły literackie, krytyczne i artystyczne” (1849), „Ukraina dawna i teraźniejsza” i „Gran Genrich Rzewuski” . Nowszego wydania wyboru tych pism brak. Z powieści najważniejsze i w swoim czasie były poczytne ukraińskie, zwłaszcza „Koliszczyzna i stepy” (1838), „Stannica hulajpolska” (5 tomów, 1840—1841, nowe wyd. 1900-1901) oraz „Tajkury”, „Pan starosta Zakrzewski”, „Pan starosta Kaniowski”, „Oblężenie Połocka”, „Złotomierz” i „Zamieć w stepach”. Z nowszych studiów o Michale Grabowskim najważniejsze są przekłady Tadeusza Grabowskiego, historyka i badacza literatury.