Miranda (księżyc)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

**Miranda**
Kliknij obrazek aby go powiększyć
Odkrycie
Odkrywca	Gerard Kuiper
Data odkrycia	16 lutego 1948
Charakterystyka orbity
Półoś wielka	129 872 km
Mimośród	~0,0013
Okres orbitalny	1,413479d
Inklinacja	4,232°
Jest naturalnym satelitą	Urana
Charakterystyka fizyczna
Średnica	471,6 km (480×468.4×465.8 km)
Powierzchnia	2 790 000 km²
Masa	6,59×10¹⁹ kg
Gęstość	1,20 g/cm³
Grawitacja	0,079 m/s²
Okres rotacji	1,413479 dnia
Objętość	54 835 000 km³
Albedo	0,32
Temp. powierzchni	86 K
Atmosfera	brak

Miranda - najmniejszy i najbardziej tajemniczy z głównych satelitów Urana, a zarazem najbardziej geologicznie aktywne ciało w jego systemie. Powierzchnia nosi ślady bardzo burzliwej historii tego księżyca, ukazując zdumiewające formacje geologiczne. Podejrzewa się, że Miranda uczestniczyła kiedyś w kolizji kosmicznej z innym ciałem niebieskim.

Odkryty przez Gerarda Kuipera 16 lutego 1948, znany także jako Uran V.

Do tej pory jedyne zdjęcia Mirandy w zbliżeniu pochodzą z sondy Voyager 2, która dokonała obserwacji księżyca w styczniu 1986 r. Południowa półkula była wtedy skierowana w stronę Słońca, więc tylko ta część została sfotografowana. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności Miranda minęła sondę Voyager 2 w najmniejszej możliwej odległości.

[edytuj] Charakterystyka fizyczna

Zbliżenie 20-kilometrowego klifu na powierzchni Mirandy, najwyższego w systemie słonecznym

Powierzchnię Mirandy może pokrywać lód z małą ilością skał tworzonych przez krzemiany oraz związki organiczne zawierające metan. Licznie występują kaniony o głębokości dochodzącej do 20 kilometrów oraz regiony świadczące o wzmożonej w przeszłości aktywności geologicznej. Rozległe wyżłobione struktury mogą być wynikiem ogrzewania się lodu. Wydaje się, że taka aktywność powodowana jest przyciąganiem przez Urana. Inna, mniej prawdopodobna teoria, sugeruje, że Miranda została w pewnym miejscu uderzona przez masywny obiekt, który zniszczył jej powierzchnię. Fragmenty osiadły ponownie w innych miejscach, tworząc obecną, dziwną strukturę powierzchni.