Most Tacoma
Z Wikipedii
Katastrofa mostu w Tacoma (USA, 7 listopada 1940) stanowi wzorcowy przykład znaczenia wpływu parcia wiatru na konstrukcję jako oddziaływania dynamicznego, które należy uwzględnić podczas projektowania konstrukcji tego typu.
Most ten był mostem wiszącym, którego główne przęsło miało 840 m długości, przy szerokości jedynie 12 m, co było powodem jego niebywałej wiotkości. Już w trakcie budowy, podczas montażu deskowania dla zabetonowania jezdni, pracujący robotnicy doznawali mdłości wynikających z dużych ugięć mostu. Po oddaniu do eksploatacji, stał się on prawdziwą atrakcją turystyczną, ze względu na "niesamowite wrażenia" towarzyszące przejazdowi przez most, tak iż nazwany został potocznie "galopującą Gertie".
Po czterech miesiącach istnienia, rano 7 listopada 1940 r. huraganowy wiatr wiejący od oceanu (56-67 km/h), spowodował wprowadzenie mostu w drgania, odpowiadające ruchowi falowemu. Początkowo (godz. 7:00), był to ruch pomostu w płaszczyźnie pionowej (podnoszenie i opadanie o amplitudzie ok. 90 cm z częstością 36 razy na minutę), później ok. godz. 10:00 rytmiczne wznoszenie i opadanie zamieniło się w dwufalowy ruch skręcający 14 cykli na minutę z wychyleniem do 8,4 m, przy skręceniu dochodzącym do 45 stopni. Ok. 10:30 nastąpiło pierwsze załamanie jednej z płyt pomostu, a ok. 11:00 most rozpadł się ostatecznie.
Przebieg katastrofy został zarejestrowany na taśmie filmowej.
Powodem katastrofy mostu oprócz wymienionej małej sztywności przęseł, była także niewystarczająca stateczność aerodynamiczna i związana z nią nieszczęśliwa zbieżność częstości własnej drgań przęseł i pylonów (zjawisko rezonansu).
[edytuj] Literatura
- A. Jarominiak i A. Rosset: "Katastrofy i awarie mostów" , WKŁ W-wa 1986 r.
