Olga Morozowa
Z Wikipedii
Olga Morozowa, ros. Ольга Морозова, zamężna Rubenowa (ur. 22 lutego 1949 w Moskwie), tenisista rosyjska, zwyciężczyni wielkoszlemowego French Open w grze podwójnej, finalistka French Open i Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentantka w Pucharze Federacji.
Praworęczna Olga Morozowa preferowała ofensywny styl gry "serwis-wolej". Jest uważana za najwybitniejszą reprezentantkę ZSRR w tenisie, pierwszą z tytułem wielkoszlemowym, a także pierwszą z tytułem międzynarodowej mistrzyni USA (halowe mistrzostwo w 1973 z Mariną Krosziną). W 1965 wygrała grę pojedynczą juniorek na Wimbledonie. W 1968 w parze z Gruzinem w barwach radzieckich Aleksandrem Metrewelim dotarła po raz pierwszy do wimbledońskiego finału gry mieszanej, przegrywając z Australijczykami Kenem Fletcherem i Margaret Court 1:6, 12:14. Dwa lata później w finale miksta na Wimbledonie, ponownie z Metrewelim, nie sprostała Rumunowi Ilie Nastase i Amerykance Rosie Casals, przegrywając po zaciętym meczu 3:6, 6:4, 7:9.
W grze pojedynczej w każdej z imprez Wielkiego Szlema doszła przynajmniej do ćwierćfinału. Najlepsze rezultaty uzyskała w 1974, kiedy spotkała się w finale French Open i Wimbledonu z Chris Evert. Oba mecze przegrała w dwóch setach. Na mistrzostwach Francji powetowała sobie porażkę singlową tytułem w grze podwójnej, partnerując swojej finałowej rywalce Evert. W drodze do finału na Wimbledonie pokonała w ćwierćfinale obrończynię tytułu Billie Jean King, a w półfinale Brytyjkę Virginię Wade. Miała na koncie także zwycięstwa m.in. nad Evonne Goolagong, Haną Mandlikovą, Mimą Jausovec, Wendy Turnbull, Virginią Ruzici. W latach 1973-1976 figurowała w czołowej dziesiątce rankingu światowego, w tym jako nr 4 w 1974.
Do innych znaczących osiągnięć singlowych Morozowej można zaliczyć finał Italian Open w Rzymie w 1972 (porażka z Lindą Tueno) oraz mistrzostwo Europy amatorów w tymże roku. W 1971 wygrała międzynarodowe mistrzostwa Polski. Kilkakrotnie zdobywała tytuł mistrzyni ZSRR. Karierę zawodową zakończyła formalnie w 1977, kiedy władze radzieckie zabroniły międzynarodowych kontaktów sportowych w proteście wobec dopuszczenia do rywalizacji zawodników z RPA. Od tego czasu występowała jedynie w rozgrywkach Pucharu Federacji, w ramach których łącznie rozegrała 18 spotkań (z czego 14 zwycięskich). Ostatni raz wystąpiła w reprezentacji ZSRR w 1980, ponosząc dotkliwą porażkę z Tracy Austin.
Ukończyła studia medyczne na uniwersytecie w Moskwie, wyszła za mąż za inżyniera Wiktora Rubenowa. Po zakończeniu kariery zawodniczej była m.in. trenerką narodowej ekipy radzieckiej i brytyjskiej oraz osobistą trenerką Jeleny Dementiewej.
Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:
- Australian Open
- gra podwójna - finał 1975 (z Margaret Court)
- French Open
- gra pojedyncza - finał 1974
- gra podwójna - wygrana 1974 (z Chris Evert), finał 1975 (z Julie Anthony)
- Wimbledon
- gra pojedyncza - finał 1974
- gra mieszana - finały 1968, 1970 (oba z Aleksandrem Metrewelim)
- US Open
- gra podwójna - finał 1976 (z Virginią Wade)
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:
- French Open 1974 - 1:6, 2:6 z Chris Evert
- Wimbledon 1974 - 0:6, 4:6 z Chris Evert
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
