Orla Perć

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Drabinka nad Kozią przełęczą, jeden z trudniejszych odcinków na orlej perci – widok z drogi na Kozie Czuby.

Przejścia nad przepaściami ubezpieczone łańcuchem

Scieżka Orlej perci pnąca się szczytami Małego Koziego Wierchu

Orla perć – szlak w Tatrach Wysokich, poprowadzony grzbietem szczytów między Zawratem i przełęczą Krzyżne. Orla Perć prowadzi właściwie granią, ale miejscami, z powodu ukształtowania terenu, oddala się od niej, omijając szczyty i turnie. Oznakowana kolorem czerwonym. Między Zawratem i Granatami rozliczne ułatwienia (klamry, łańcuchy i żelazne drabinki), mimo to jednak szlak ten nie jest odpowiedni dla początkujących turystów górskich, bo wymaga pewnego obycia z górami, sposobem korzystania z łańcuchów, wreszcie umiejętności wyszukiwania właściwych chwytów i stopni. Szczególnie istotne jest to przy złej pogodzie. Na szlaku są silne ekspozycje i duża ich ilość. Niewprawni i nieobyci ze skałą turyści notorycznie blokują węższe fragmenty trasy, opóźniając innych i narażając siebie samych na dodatkowe niebezpieczeństwo.

Najlepszymi punktami wypadowymi na Orlą Perć są schronisko na Hali Gąsienicowej i schronisko w Dolinie Pięciu Stawów Polskich. Przejście Orlą Percią można podzielić na dwie części:

od Zawratu po Granaty (na tym odcinku znajdują się szczyty: Mały Kozi Wierch, Zamarła Turnia, Kozie Czuby i Kozi Wierch, Czarne Ściany)
od Granatów na Krzyżne (szczyty: Orla Baszta, Buczynowe Turnie, Turnia Ptak)

Odcinek między Świnicą i Zawratem, również oznakowany na czerwono, nie jest częścią Orlej Perci.

[edytuj] Historia

Pomysłodawcą budowy Orlej Perci był Franciszek Henryk Nowicki, proponując w 1901 r. wytyczenie drogi od Wodogrzmotów Mickiewicza przez przełęcz Krzyżne, Świnicę, Kasprowy Wierch i przez Czerwone Wierchy aż do Doliny Kościeliskiej. Na Świnicy projektowany szlak miał się rozgałęziać w stronę Morskiego Oka, granią przez Szpiglasowy Wierch i Miedziane.

Szlak został wytrasowany w latach 1903-1906 (począwszy od Wołoszyna, objętego obecnie rezerwatem; odcinek wołoszyński: od Wodogrzmotów Mickiewicza do Krzyżnego zamknięto w 1932) nakładami Towarzystwa Tarzańskiego i wielkiego miłośnika Tatr, księdza Walentego Gadowskiego. W latach 1904 i 1911 wytrasowano szlaki łącznikowe, które pozwalają na pokonywanie trasy w krótszych odcinkach, przy czym szlak Zmarzły Staw Gąsienicowy-Kozia Przełęcz-Pusta Dolinka wytrasowano w 1912, zamknięto w 1925 i ponownie wyznakowano w 1953.