Paco de Lucía

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Paco de Lucía, właśc. Francisco Sánchez Gómez (ur. 21 grudnia 1947 w Algeciras na południu Hiszpanii), jeden z najwybitniejszych żyjących gitarzystów świata. Na cześć swej matki Lucíi Gómez występuje pod scenicznym pseudonimem Paco de Lucia.

[edytuj] Biografia

Otoczenie znanymi wirtuozami gitary oraz kontakt z muzyką flamenco sprzyjało kreowaniu jego kariery. Ojciec Antonio Sanchez jak i starszy brat Ramon de Algeciras byli jego pierwszymi nauczycielami i już od najmłodszych lat dbali o jego wykształcenie muzyczne, przekazując mu techniczną wiedzę oraz nabyte doświadczenie.

De Lucia w wieku 5 lat otrzymał od ojca swoją pierwszą gitarę i rozpoczął naukę gry flamenco (1952-58). Do jego nauczycieli można zaliczyć wielu wybitnych gitarzystów, jak m.in. Nino Ricardo, Miguela Borrull, Mario Escudero czy Sabicasa. W 1958 debiutował publicznym występem w Radio Algeciras. Rok później otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Festival Concurso Internacional Flamenco de Jerez de la Frontera. W 1963 wyruszył w pierwszą zagraniczną podróż jako gitarzysta z grupą akompaniujących mu tancerzy Josè Greco, z którymi koncertował przez 3 sezony. W tym czasie w Nowym Jorku poznał sławnych gitarzystów Nino Ricardo oraz Sabicasa, który zachęcił go do określenia i podążania własnym stylem flamenco. Rozważając podjęcie dalszej nauki u boku Nino Ricardo przeniósł się w 1964 wraz z rodziną do Madrytu i już rok później nagrał z nim 2 albumy (oraz 3 nagrania z bratem Ramonem de Algeciras). W 1967 dołączył do Festival Flamenco Gitano, corocznej trasy koncertowej flamenco. W tym samym czasie nagrał swój pierwszy solowy album La fabulosa guitarra de Paco de Lucia, gdzie można zauważyć wpływ Nino Ricardo, Sabicasa i Mario Escudero. Chcąc zerwać z narzucanym mu stylem, w 1969 nagrał Fantasia Flamenca, gdzie po raz pierwszy zdefiniował swój własny styl, który w pewnych motywach odbiega od przyjętych tradycji i reguł muzyki flamenco. Dla Paco de Lucii rozpoczął się najlepszy okres w karierze, jego niepowtarzalny styl uwydatniał się coraz bardziej w El Duende Flamenco (1972), Fuente y Caudal (1973) oraz Almoraima (1976). Nagrał także singel Entre dos Aguas, który przyniósł mu ogromną sławę.

W latach 1969-1979 nagrał dziewięć albumów ze słynnym później śpiewakiem flamenco Camaronem de la Isla, w którego wylansowaniu Paco miał znaczny udział.

Od 1977 koncertował i nagrał 2 płyty z Alem Di Meolą, Johnem McLaughlinem i Larrym Coryellem. W tym samym roku ożenił się z Casildą Varela, z którą ma troje dzieci. Kontakt z jazzem wpłynął na jego grę, gitarzysta poszukiwał nowych brzmień wzbogacając tym samym ubogi styl flamenco. W 1980 doszło do niezwykle głośnego koncertu w piątkowy wieczór w San Francisco. John McLaughlin, Al Di Meola i Paco de Lucia zagrali przed 10-tysięczną publicznością i od tej pory ich nazwiska obiegły cały świat. Płyta Friday Night in San Francisco (1981) odniosła ogromny sukces i dotychczas sprzedana została w 1,5 mln egzemplarzy. Współpraca trio została ostatecznie ukoronowana trzema albumami: Friday Night in San Francisco (1981), Castro Marin (1981) i Passion, Grace and Fire (1983). Paco de Lucia nagrał także muzykę do filmów takich jak Carmen Carlosa Saury, La Sabina i Los Tarantos José Luisa Borau, prezentowaną w prestiżowym teatrze de la Zarzuela w 1986. W 1981 założył sekstet z Pardo, Benevent, Dantas, de Algeciras i Pepe de Lucia. Utrzymywał również kontakt z Chickiem Coreą, co stanowiło początek owocnej współpracy obojga muzyków.

Niespodziewanie powrócił nagle do rytmów czystego flamenco w spektakularnym albumie Siroco (1987), jednak w 1990 wraz z sekstetem i pianistą Chicka Corei kontynuował styl pełen ekspresji. W 1991 nagrał z orkiestrą de Cadaques płytę Concierto de Aranjuez, a w 1993 z Paco de Lucia Sextett Live in America. W 2004 De Lucia otrzymał nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie sztuki, najważniejszą i najbardziej prestiżową w swoim rodzaju w Hiszpanii.